Lente

De lente is begonnen en dat zullen we deze week ervaren.
Tijd om weer naar buiten te gaan en te mijmeren over vakanties.
Het boek: "De aanslag in de Tweede Kamer der Staten-Generaal" is gepubliceerd, hetgeen weer de nodige leerervaringen met zich meebracht.
Maar het is er en in een afzonderlijke blog wordt daarover meer verteld.
Zie: de Aanslag

Voor de zomer komt het tweede boek, getiteld "Uitgestoten".
Dat gaat over twee Syriëgangers, één uit Den Haag en één uit Rijswijk, die samen op stap gaan, nadat  duidelijk was geworden dat ze hun leven hier in Nederland niet op de rit kregen. Ze zijn de autoriteiten te slim af en arriveren zonder problemen in Homs, in Syrië. Daar  begint voor hen een nieuw leven, waar ze wél meetellen en meteen een grote verantwoordelijkheid krijgen. Hun eigenwaarde is in een paar weken tijd weer op het goede niveau.
Maar er gaat ook een knop om als ze ervaren wat het betekent dat je mag deelnemen aan de voorbereiding van de Dag des Oordeels. Dat je getuige mag zijn van de Nieuwe hemel en de Nieuwe aarde. Een schokkend boek dat laat zien welke gevolgen dergelijke gedachtenkronkels kunnen hebben.

Eerst maar genieten van de lente die voor de deur staat.

Chamonix

Op mijn laatste blog stond nog een lachende zwarte Piet. De meeste zwarte Pieten is het lachen wel vergaan dit jaar.
Weinig van mijn lezers zullen gemerkt hebben dat de wekelijkse blogs net zo abrupt weer stopten dan ze waren begonnen, maar dat had een goede reden.

Ik had de smaak wel te pakken en zo had ik weinig druk nodig om over de streep getrokken te worden om weer een boek te schrijven. Nu niet over het tranendal Meavita, al zijn de gebeurtenissen van de laatste weken ten hemel schreiend.

Het nieuwe boek is klaar, het is een thriller en het gaat over een aanslag in de Tweede Kamer op 20 oktober 2016. Een man komt zwaaiend met een automatisch wapen de Tweede Kamer binnen en verwondt vier Kamerleden en raakt de debatterende minister, Greet Kolenbrander. Zij overleeft het niet.

De man had zich gelegitimeerd bij de beveiliging met een paspoort van iemand uit Suriname, dus het spreekt voor zichzelf dat het zoeken naar de dader dáár begint.
Hij wordt er niet gevonden, maar de recherche komt steeds dichterbij en komt via Mae Hong Son in Thailand en Medan in Indonesië uiteindelijk bij de dader in de buurt.


Het volk van Atjeh had in het jaar 1903 gezworen wraak

te nemen nadat luitenant-kolonel van Daalen een strafexpeditie uitvoerde, waarbij op één dag 2900 Atjehers om het leven kwamen.

Het verband tussen de gebeurtenissen in Atjeh, het KNIL en de aanslag in de Tweede Kamer wordt in dit boek uit de doeken gedaan. De dader wordt uiteindelijk gepakt op de top van de Mont Blanc in Chamonix.

Het zal nog wel een paar maanden duren voordat het boek op de markt is, maar dan is het hele verhaal te lezen.

Zwarte Pieten

Toen we in Suriname waren werd mij regelmatig gevraagd naar het Sinterklaasfeest. Uit de vraagstelling kon ik afleiden dat velen in Suriname niets begrepen van de ophef in Nederland. O ja, Suriname kent haar eigen discussie over Sinterklaas en de huidige regering heeft voor de zoveelste keer verboden dat er een Sinterklaas met zwarte pieten op scholen verschijnt, maar het is meer symbool politiek dan een serieuze zaak. Formeel kent Suriname geen Sinterklaasfeest meer, maar ze hebben daar toevallig op 5 december hun eigen feest: het is dan "Kinderdag" en dat wordt gevierd met bulten cadeaus. Uit onderzoek is gebleken dat slechts 15% van de Creoolse Surinamers moeite heeft met zwarte piet, maar 85% heeft dat in het geheel niet. Bovendien negeren Aziaten, Turken, Marokkanen en Indische Nederlanders het geraas en getier volledig.

Maar hoe zit het ook al weer. Het begon met ene Verene Sheperd, die als voorzitter van een VN-commissie van mening was dat in Nederland de mensenrechten met voeten werden getreden. De meeste mensen in Nederland snapten er niets van: "hoe kan zo'n "gezellig" familiefeest nou beschadigend zijn voor anderen"? De VN commissie kreeg de ruimte om de zaak te bestuderen en zo verdiepten de commissieleden, die ondermeer afkomstig waren uit Pakistan en Saoedie-Arabië, zich in de gewoontes van Nederland. Bakas schrijft daarover: "In Pakistan worden meisjes die naar school willen vermoord, vrouwen die een dochter baren vergiftigd en voor religieuze minderheden als christenen en soefi's is het leven beslist geen feest: hun kerkgebouwen worden in brand gestoken ze worden het land uit gepest. Saoedi-Arabië houdt heden ten dage nog slaven. En vrouwen mogen er niet eens autorijden".

Hoe kan het nou dat deze wereldburgers uit dergelijke landen het Sinterklaasfeest bij ons verzieken, terwijl in hun eigen landen pas echt gediscrimineerd wordt?  Het lijkt een beetje op een andere mij bekende situatie: Bussemaker schreeuwt van de daken dat er bij Meavita sprake is van wanbeleid, al 6 jaar wordt de casus onderzocht, er worden miljoenen euro's aan besteed om maar gelijk te krijgen, terwijl het op haar eigen ministerie (alleen al) voor wat betreft de subsidieverlening al jaren een rommeltje is en de overheid in geheel per jaar 1 tot 5 miljard euro over de balk gooit aan mislukte ICT-projecten.

Terug naar het Sinterklaasfeest.
Inmiddels kronkelen we ons in allerlei bochten en worden kaas- en stroopwafelpieten ten tonele gevoerd. Worden de pieten uit de schappen van de supermarkten gehaald en er toch weer in teruggelegd. Krijgt opnieuw een kleine minderheid een heel land aan het gek doen. Mijn advies is: direct stoppen met dat gelaveer: laat het feest blijven zoals het was. De inwoners van Nederland houden er vanzelf wel een keer mee op als ze doorkrijgen dat het Sinterklaasfeest eigenlijk maar een doel dient: namelijk het stimuleren van de economie. Eind november zal in de media wel weer het bericht verschijnen dat de inkopen voor Sinterklaas het lang niet halen bij die van vorig jaar. En wat blijkt op 6 december: we hebben met elkaar weer meer geld uitgegeven aan Sinterklaas dan vorig jaar.

We moeten ons er wel op voorbereiden dat als mijn advies wordt opgevolgd en we gewoon doorgaan met zwarte pieten, de strijd zal verharden. Je kan er zeker van zijn dat dan ook Sinterklaas erbij wordt betrokken en ik zie de krantenkoppen al voor me: "Weer bisschop beticht van onzedelijk gedrag" en "de commissie Deetman deed bewust een oogje dicht". Naar de foto's kan je wel raden: Sinterklaas met talloze veel te kleine kinderen op zijn schoot.

Het einde van het Sinterklaasfeest is dan in zicht.
Maar dan hebben we het Kerstfeest nog: daar schijnt ook van alles niet te kloppen.

Het Binnenland

De periode van negen weken zit er bijna op. We gaan over een paar dagen weer terug naar Nederland. We waren hier getuige van het Surinaamse leven, waarbij stroomstoringen kwamen en ook weer gingen. Waar politieke partijen al strijden om de macht, terwijl in mei volgend jaar pas verkiezingen zijn. Waar Staatsolie zes dagen in de week werkt aan een eigen raffinaderij. Die is al zo ver gevorderd dat de arbeiders uit India, de Filipijnen en Italië al zichtbaar worden afgebouwd. Suriname, waar de sporen van de slavernij nog dagelijks zichtbaar zijn en vaak aan de orde komen. Suriname waar politici aan de macht zijn, die vuile handen hebben, maar het volk steunt hen vooralsnog aanzienlijk. Dat is ook geen wonder als drie wetsontwerpen over minimum loon, pensioenopbouw voor iedere werkende en een zorgverzekering voor iedereen, zonder al teveel discussie worden ingevoerd. De discussie ontbrak vooral, omdat de oppositie niet deelnam en wegbleef bij de vergadering, Op weg naar het binnenland kwamen we tal van boten tegen met de paarse vlag van de NDP, de partij van Bouterse, in top en volgeladen met cadeaus voor de bevolking in het binnenland.

Regelmatig werden we tijdens skype-gesprekken vooral door de kleinkinderen gewaarschuwd voor de wilde beesten in Suriname. Er was kennelijk een programma op de Nederlandse televisie geweest, waarin de gevaren van krokodillen in Suriname aan de orde kwamen.

We gingen in de laatste week een paar dagen naar het binnenland en zagen weer de fantastische wildernis van Suriname.
Dat splijt de bezoekers, die naar Suriname komen in twee kampen: je zou hier voor geen geld willen wonen in die corrupte maatschappij en het binnenland is zo mooi en ongerept, dat het een van de mooiste gebieden op aarde is. Ergens 200 kilometer van Paramaribo houdt de weg naar het zuiden op en kan je je weg alleen vervolgen met een open boot en vaar je in een uur naar het Anaula Nature Resort.

Speciaal voor de kleinkinderen geven we deze laatste blog uit Suriname vooral aandacht aan de dieren. Dus eigenlijk is deze blog bestemd voor Youri, Ilse, Niels, Mare, Annemijn, Elske, Roemer, Fedde, Thorben, Jelmen en de kleindochter die afgelopen nacht is geboren: Solar!

Zie onderstaande foto's (niet alle foto's zelf gemaakt).

Dit is een kaaiman, waarvan er in Suriname verschillende soorten voorkomen. Op de foto staat de "brilkaaiman", dat is een krokodil-achtige uit de familie van de alligators en de kaaimannen.

Een kaaiman eet alles wat in het water beweegt. Als er te weinig voedsel is eten ze ook andere kaaimannen, het zijn dus eigenlijk kannibalen. Ze kunnen ook goed bijten, want ze hebben wel 70 tanden. Mannetjes worden meer dan 2,5 meter lang en vrouwtjes ongeveer twee meter. Er wordt geschat dat het aantal in het wild levende kaaimannen meer dan 1 miljoen is.

Er zijn in de wereld heel veel soorten dolfijnen. Deze komen niet voor in het oerwoud, maar op de plaats waar de Surinamerivier in de Atlantische Oceaan stroomt. Ze worden de Guiana dolfijnen genoemd. Er zijn er helemaal niet zoveel van, namelijk tussen de 100 en de 125. Aan het eind van de middag kan je de dolfijnen zien zwemmen en duiken ze rond je bootje.

Een minder bekend dier is de luiaard, die je zomaar kan aantreffen in je tuin, als je huis grenst aan het bos. Een luiaard is ongeveer 50 centimeter lang en hij leeft in bomen. Overdag hangt hij ergens aan een tak en 's nachts is hij actief en eet hij bladeren en vruchten. Luiaards krijgen maar een jong tegelijk. Na de geboorte blijft de luiaard nog vijf maanden bij zijn moeder, daarna moet hij zich maar zien te redden.

Nu nog nog iets over de apen. In Suriname leven wel 6 verschillende soorten apen. In het Binnenland kom je vaak de "doodskopaapjes" tegen. Deze leven in de bomen van het Surinaamse oerwoud, vaak in groepen van wel 30 apen. Zonder de staart, want die is wel 35 centimeter, is de aap ongeveer 30 centimeter lang. Deze apen zijn net mensen. Rond het middaguur houden de dieren een rustpauze. Ze eten van alles: vruchten, bessen, noten,zaden, knoppen, bloemen, insecten en spinnen. Deze apen kunnen wel 30 jaar oud worden.

Dit is de zwarte slingeraap, die ook wel Kwatta wordt genoemd. Deze leven in de bossen van Suriname, zelfs in de buurt van de grote stad Paramaribo, en eten graag vruchten. Ze leven in groepen en zijn nogal luidruchtig. Mensen die wonen aan de rand van het bos, zien deze apen regelmatig.

Deze vogel heet de Toekan. In Nederland zien we die als beeldmerk van de hotels en restaurants van Van der Valk. Hier in het oerwoud van Suriname vliegen ze in het echt rond. Meestal leven ze in groepsverband en geven vooral 's ochtends fraaie concerten.





De tijd in Suriname zit er bijna op: maandag vliegen we weer naar Nederland.
Dan gaan we Solar bewonderen.

Het hoofdbureau van politie

Rum uit Suriname

Toen ik het bericht las dat Henk Krol terug is in de Tweede Kamer, dacht ik even dat ik voor de gek werd gehouden. Nog maar kort geleden berichtte onze minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, mevrouw Bussemaker, dat ze die man wel eens onder handen zou nemen en tot de laatste cent het onjuist gebruikte geld zou terugvorderen. De Stichting Vrienden van de Gay krant had subsidie gekregen van drie ton om een online ontmoetingsplek voor homoseksuele jongeren op te zetten, maar Krol zou een groot deel van het geld gebruikt hebben voor zijn noodlijdende homotijdschrift de Gay krant en voor Krols online seksshop. Ik weet niet hoe dat tegenwoordig wordt genoemd, maar in mijn actieve loopbaan werd dit fraude genoemd. Maar ik werd niet voor de gek gehouden en daarom kan ik maar twee conclusies trekken: nog steeds wordt in de politiek met twee maten gemeten. O zo graag worden bestuurders de maat genomen en als het even kan onderuit gehaald, maar als het om landbestuurders gaat zijn zelfs strafbare feiten nog niet ernstig genoeg om iemand buiten spel te zetten. En de tweede conclusie is eigenlijk een waarschuwing: bestuurders van semi publieke organisaties, wees op uw hoede. Bussemaker heeft deze prooi uit haar klauwen laten glijden, maar er zal spoedig een nieuw slachtoffer door haar worden gevonden. Want er is niets leukers dan anderen te vloeren, zodat je niet hoeft na te denken waarom we (het departement van OCW) eigenlijk (belasting)geld geven voor online homofiele ontmoetingsplekken.



Gelukkig hebben ze in Suriname hun eigen rum: Marienburg rum 90%.
Dat bracht ons er vandaag toe om eens te onderzoeken waar die rum vandaan komt. Het was ooit afkomstig van plantage Marienburg, een voormalige suikerrietplantage en -fabriek. De plantage bestaat sinds 1745 en wisselde vaak van eigenaar. Een van de eigenaren maakte er een koffieplantage van, maar sinds 1882 kwam de plantage in handen van de Nederlandse Handelsmaatschappij (NHM).

Het businessplan veranderde opnieuw. Het werd nu de centrale suikerfabriek, die het suikerriet van de omliggende plantages ging verwerken. Bovendien besloot de NHM om Javanen uit het toenmalige Nederlands-Indië te halen om op deze plantage te werken. Op 9 augustus 1890 werden de eerste Javanen van Paramaribo naar Marienburg gebracht. Een aangrijpend monument herinnert aan deze tocht. Om de doelstellingen te realiseren werd er zelfs een 12 kilometer lange spoorbaan gebouwd. Ergens in een landschap in Suriname heb ik nog eens een stuk trein zien staan, maar dat zijn de experimenten met spoorbanen wel geweest in Suriname. Er rijdt hier nu nergens een trein.
Het liep allemaal niet lekker op de plantage. In 1902  brak er een staking uit onder het personeel.

De toenmalige directeur, de Schot James Mavor was niet erg geliefd. Hij verlaagde de lonen en kon ook zijn handen niet thuis houden. Hij kreeg zijn verdiende loon: de arbeiders brachten hem om het leven. Dat pikten de heren niet, dus kwam het Koloniale Leger even orde op zaken stellen. Ze openden het vuur op de arbeiders en daarbij vielen 17 doden en 39 gewonden, waarvan er later ook nog een aantal overleed. Een monument op de plantage herinnert aan deze gebeurtenis.

Een van de producten die je van rietsuiker kan maken, is rum en dat werd de Marienburg rum.

De fabriek is nog niet zo lang gesloten, namelijk in 1986. De Suriname Alcoholic Beverages fabriek (SAB) produceert nog steeds de echte Surinaamse rum, die hier overal te koop is.

Achter de fabriek staat een heel dorp, waar de arbeiders waren gehuisvest. In 1986 is de fabriek gesloten, maar de arbeiders zijn nooit ontslagen. Ze wonen er nog onder armoedige omstandigheden in de krotten van de voormalige arbeiderswoningen. We reden  een stukje over de zandpaden van het dorp. Na 40 meter was het wel genoeg, zoveel kuilen was niet goed voor de wagen.

In deze blog zijn wat extra foto's om te laten zien wat er nog van de plantage Marienburg over is.
Ik heb de hele dag niet meer aan Henk Krol gedacht en rum lust ik al helemaal niet.

Storingen

Hier in Suriname proberen we het wereldnieuws te volgen zo goed en kwaad als dat gaat. Hoewel elke avond om 20.00 uur het Nederlandse NOS journaal op de Surinaamse televisie wordt uitgezonden, is het ons nog niet gelukt er naar te kijken.
De digitale wereld daarentegen houdt ons wel geinformeerd. Er wordt gesproken over een ellendige rotzomer, waar de ene ramp werd ingehaald door de volgende oorlog. Provocaties zijn aan de orde van de dag. Een dode meer of minder lijkt niet meer relevant.

Dan is het actuele leed van Suriname van andere orde. Al twee weken hebben we te maken met langdurende stroomstoringen. Van officiele zijde werd  meegedeeld dat de oorzaak van de storingen te vinden is in de lage waterstand in het Brokopondomeer.  Suralco wekt daar duurzame energie op, maar door te weinig water zou er 30% minder stroom geleverd kunnen worden. Dit verhaal klopt niet. De waterstand in het meer is - volgens kenners - zeer hoog. Bovendien heeft het de laatste week soms uren buitengewoon hard geregend met als gevolg dat we naar huis soms door 30 cm water moesten ploeteren. Nee, er is iets anders aan de hand. Er is namelijk een structureel tekort aan energie. Hadden vier jaar geleden nog maar weinig huishoudens in Suriname airco, thans is het hebben van wifi en het gebruiken van tenminste een airco standaard geworden, met als gevolg een steeds hoger wordende stroomvraag. Toevallig kwam vandaag naar buiten dat de energiemaatschappij adviseerde dat elk huishouden 50% minder stroom zou moeten gebruiken. Als dat niet zou gebeuren is de stroomuitval geen uitzondering meer, maar de regel. Eigenlijk net als in de binnenlanden van Afrika.

Een tweede misvatting is dat er sprake is van een stroomstoring. Er is namelijk geen storing, maar het energiebedrijf schakelt hele wijken uit van energielevering. Vooraf is niet bekend wie aan de beurt is. Dus iedere keer word je weer overvallen door de duisternis als het 's avonds is of - als het overdag is - dat je niet meer kunt werken, want telefoon, computers, airco's, toiletten; niets functioneert meer.

Ook een andere storing is vermeldenswaardig. De vakantie van onze vrienden startte zaterdag jl.  Ze vlogen met INSEL-air naar Aruba, althans dat was de bedoeling. We brachten hen weg naar Zanderij, het nationale vliegveld. We stonden op om 03.00 uur en waren om 05.00 uur op het vliegveld. Daar zagen we veel auto's staan voor de vertrekhal, maar verder een lege vertrekhal. Een vriendelijke heer van INSEL-air legde uit wat er aan de hand was. 's Nachts om 02.00 uur hadden de Surinaamse autoriteiten besloten dat het vliegtuig van INSEL-air niet mocht landen in Suriname, laat staan weer vertrekken. Als er sprake was van een vergunning, dan werd deze die nacht ingetrokken.
En zo vertrok om 06.00 uur weer een hele stoet auto's van Zanderij terug naar Paramaribo. Zondag zou er een nieuwe poging zijn, die uiteindelijk met omwegen geslaagd is. In de Surinaamse krant was de onvrede over INSEL-air de afgelopen week al wel te merken. Als INSEL-air hier mocht landen, dan zou dezelfde vlucht ook uitgevoerd moeten kunnen worden door de SLM, de Surinaamse vliegmaatschapij en zolang dat niet was geregeld, zou INSEL-air ook niet mogen vliegen naar Suriname.
Nou die daad is zaterdagmorgen vroeg bij het woord gevoegd.

Om te voorkomen dat de indruk ontstaat dat het in Suriname geen leven is, kan ik iedereen gerust stellen, Het leven is hier heerlijk. De zonsopgang en -ondergang is elke dag weer fascinerend. Dit tafereel is gewoon te zien vanaf ons balkon.

Ik kan me voorstellen dat sommigen per direct zouden willen komen. Kijk maar eens op www.huishureninsuriname.nl
Dikke kans dat ik of een van mijn collega's de boeking voor het vakantiehuis in orde ga maken. Voor de prijs hoef je het niet te laten.