Europa en klein bier

Terwijl ik Europa aan het verkennen ben, las ik op donderdag 15 mei de column van Wouter Bos over Europa in de Volkskrant. Wat is die man toch veel in het nieuws. Kennelijk heeft hij niet zoveel te doen als voorzitter van de raad van bestuur van VU-medisch Centrum. Of misschien is het ook wel anders en is in de huiselijke kring afgesproken dat hij dan wel tegen de Balkenende norm in de zorg mocht werken, maar dan moet hij er wel het nodige bijklussen. Columnist zijn van de Volkskrant is bepaald geen klein bier. Overigens was Bos mooi op tijd weg bij KPMG.

Als we straks in het stemhokje staan, als er tenminste nog mensen zijn die dat doen, is het goed om te bedenken dat het een eer is om een van de 751 leden van dat parlement te mogen kiezen. 751 leden! ook geen klein bier. Als je bedenkt dat al die parlementariërs een riant salaris hebben, namelijk (sterk) naar beneden afgerond € 10.000 per maand, betekent dat per maand (alleen voor het parlement) 7,5 miljoen euro wordt betaald en dat is per jaar ruim 90 miljoen euro.  Het Europees parlement heeft ook nog als gekkigheid dat de standplaats Brussel is, maar dat er maandelijks een week in Straatsburg wordt vergaderd. Deze maandelijkse verplaatsing kost 10 miljoen euro per keer, dus op jaarbasis 120 miljoen euro. Dus jaarlijks zijn we in Europa al 210 miljoen euro belastinggeld kwijt en dan is er nog geen deuk in een pakje boter geschopt.

En dan nog het echte probleem. Op wie gaan we eigenlijk stemmen? Ik ken die mensen niet en wat ik er van zie belooft niet veel goeds. En bovendien met wie gaan ze eigenlijk samenwerken? In Nederland vechten D66 en VVD na de gemeenteraadsverkiezingen bij de verdeling van de macht elkaar bijna de tent uit, in Brussel zijn ze kameraden die dezelfde strijd voeren. Ik ken wel één oud gediende: Paul Tang van de PvdA, thans lijsttrekker voor de PvdA voor het Europees Parlement. Hij was de man die in 2009 ontmaskerd werd als degene, die een paar dagen voor Prinsjesdag de Begroting (“Macro Economische Verkenningen”) liet lekken naar Frits Wester van RTL. Toen duidelijk werd dat hij de deugniet was, was zijn positie onhoudbaar. Bussemaker noemt dat het “varen op een moreel kompas”. Je moet snappen, dat als je dergelijke streken uithaalt, niet meer welkom ben als vertegenwoordiger van het volk. En dan nu lijsttrekker van dezelfde PvdA voor het Europees parlement? Onbegrijpelijk!

Ik zal wel niet zo veel verstand hebben van politiek, anders had ik wel beter begrepen dat dit klein bier is, maar één ding weet ik wel. Wilders heeft gelijk: we moeten stoppen met die flauwe kul.

Я хочу жить

Het zal je maar gebeuren, dat je op een zondagmorgen door de binnenstad van den Haag fietst en ineens oog in oog staat met Poetin. Ik zag hem lopen met een klein gezelschap en hij was eigenhandig maten aan het nemen op en in de omgeving van het Binnenhof. Hoe breed de poort was, die toegang geeft tot het Binnenhof en hoe hoog. Uitgebreid werd de verzinkbare paal bestudeerd en oplossingen werden bedacht om dat ding te slopen. Ik hoorde hem zeggen dat die viskraam ontruimd moest worden, dat zou een soort portiersloge worden.

Bij het aanschouwen van de activiteiten van dit gezelschap had ik geen twijfel over de bedoeling van Poetin. Hij wilde Nederland annexeren en toevoegen aan zijn bonte verzameling strategische staten. 

Hij heeft ook goede redenen om juist zijn oog te laten vallen op Nederland. Dmitri Borodin (als ik het goed zag, liep hier ook mee in het gezelschap) zinde op wraak en had Poetin overgehaald om de casus Nederland met hem door te nemen. Hij had voorstellen ontwikkeld over de annexatie van Nederland. Hij zal ze leren, die Nederlanders, die zich bemoeiden met zijn privé leven. Wat gaat het Nederland aan als zijn vrouw een beetje teveel gedronken heeft en een paar auto’s raakt, wat een beetje materiele schade veroorzaakte en hij toevallig op dezelfde dag een paar corrigerende tikken aan zijn kinderen had uitgedeeld. Waar bemoeien ze zich mee, had hij gedacht. Maar dat had Poetin niet direct over de streep getrokken, maar toen hij over Maria was begonnen, was de datum om af te reizen naar Nederland snel gepland. Zijn dochter Maria kan dan wel in een penthouse in Voorschoten wonen, maar ze was en is een Russische en heeft recht op bescherming.

Het gezelschap debatteerde over de voordelen van de annexatie van Nederland. Ik hoorde ze zeggen dat het wel leuk is om een paar staatjes direct grenzend aan Rusland aan het grote Rijk toe te voegen, maar dat het natuurlijk veel strategischer is om zeggenschap te hebben over de buitengrenzen van Europa. Dan ben je van een hoop gezeur af. Het gezelschap wandelde over het Binnenhof en kwam langs het Torentje van Rutte. Op het gezicht van Poetin verscheen dat ironische lachje en je zag hem denken “Werkt die man werkelijk in dat kantoortje”?

Dmitri had ook al een woning voor Poetin uitgezocht en daar liepen ze nu naar toe.

En op die zondagmorgen schalde over het Plein: “Я хочу жить”. Wat zoveel wil zeggen “Daar wil ik wonen”. En met bewondering en ontzag keek het gezelschap naar het Mauritshuis. Poetin complimenteerde Dmitri voor het voorbereidende werk en dat hij zelfs al opdracht had gegeven om het pand te renoveren.

De volgende dag lekte uit dat Poetin bezig was om plannen te maken om na de Krim Nederland over te nemen. Iedereen wilde met de Minister van Buitenlands Zaken praten en de Tweede Kamer wilde hem in een spoeddebat ter verantwoording roepen. Maar Timmermans was er niet. Hij zat in de Verenigde Staten en zou juist de volgende dag de Vergadering van de Verenigde Naties toe spreken. Hij prakkiseerde er niet over om spoorslags terug te keren naar Nederland, wat dachten ze daar wel in Nederland. Hij had veel belangrijker werk te doen. Morgen zou hij in de vergadering van de VN zijn alomvattende plannen ontvouwen over de redding van de wereld. Hoe de VS en Rusland weer on speaking terms zouden komen, hoe een eind zou komen aan de misstanden in Nigeria en Boko Haram definitief een kopje kleiner gemaakt zou worden.  Hij, Timmermans, was de aangewezen persoon om de wereld te redden.

Hadden we de annexatie van Nederland kunnen voorkomen?

Hadden we de onschendbaarheid van Borodin moeten respecteren? Of hadden we Maria Poetin moeten vragen elders te gaan wonen?

Om dit te voorkomen hadden we waarschijnlijk een paar jaar geleden Merkel al moeten vragen om ook Nederland onder haar hoede te nemen.

Een gedroomde toekomst

Als je, zoals ik, geboren bent in 1950 dan heb je in je leven tal van ontwikkelingen meegemaakt. De WO II was weliswaar voorbij, maar de opbouw van een nieuw Nederland was nog in de startfase. Maar daarna is het hard gegaan. Er zijn in de geschiedenis in zo'n korte tijd nog nooit zoveel veranderingen achter elkaar geweest. De technologische ontwikkelingen springen wel het meest in het oog. 1950 is overigens ook het jaar dat door de overheid is uitgekozen om vanaf dat geboortejaar pensioenregelingen te versoberen en een eind te maken aan verworven rechten.

Maar in deze blog gaat het vooral over de technische en technologische revoluties.
In 1988 kreeg ik op mijn werk, de Algemene Inspectie van het korps Rijkspolitie, mijn eerste Laptop. Het ding woog 12 kilo, maar trots droegen we het apparaat door het hele land. De eerste PC moest thuis nog komen, maar die kwam al snel daarna: een Tulip met een floppy drive en zonder harde schijf. Mobiele telefoons waren er nog amper. Ja, voor operationele doelen hadden we er wel een paar, maar ook dat was een complete koffer met iets er in dat op een telefoon leek. Toen we in die tijd eens in Italië waren, zagen we voor het eerst dat mensen een eigen mobiele telefoon hadden, waar ze dan ook de hele dag mee in de weer waren.

En kijk nu eens, ruim 25 jaar later, staat er thuis een iMac ter beschikking, een laptop voor onderweg, een iPod, een iPad en een smartphone. Alles wat je wilt weten, is met een paar muisklikken beschikbaar. Of je nu wilt weten welke supermarkt deze week in de regio de beste aanbieding van kaas verkoopt of hoeveel kabinetten we sinds WO II in Nederland gehad hebben, alle informatie is online te vinden en te bekijken.
Er is nog geen eind aan deze wedloop. Vandaag las ik dat een nieuwe toepassing wordt dat mensen in de stof van hun kleding Wifi hebben, zodat iedereen altijd online kan zijn, zonder dat het wat kost.

Vanaf begin tachtiger jaren van de vorige eeuw ben ik me gaan verdiepen in de toekomst die zou komen. Ik las eerst de boeken van Alvin Toffler (Future Shock, the Third Wafe en Powershift) en de Aquarius Samenzwering van Marilyn Ferguson. Het waren boeken die de persoonlijke, sociale en mondiale transformatie beschreven van wat er om ons heen aan het gebeuren was.
Nu ik deze boeken weer eens in mijn handen nam en herlas, vrees ik dat ik 30 jaar geleden nog nauwelijks besefte in wat voor wereld we terecht zouden komen.
We krijgen nu ook de rekening gepresenteerd van onze vooruitgang. We kunnen wel auto's in elkaar laten knutselen door robots, we kunnen alle financiele  handelingen doen vanuit huis op een door onszelf gekozen moment en onze reizen boeken voor de laagste prijs via internet, maar de werkgelegenheid neemt daardoor als maar verder af en alternatieve nieuwe werkplekken komen niet (meer) te voorschijn. Daar bovenop is een golf van feminisering gaande: we zien steeds meer vrouwen als arts (op dit moment is van de nieuwe instroom op de universiteit 70 % vrouw). In het (basis)onderwijs is 83 % vrouw. Op zich een prima ontwikkeling, maar het zal zorgen voor het nodige rumoer in het kippenhok.

Toffler schrijft in Future Shock: "Er is ons zo vaak gezegd dat wij onderweg zijn naar een uniformiteit zonder gezicht, dat wij er niet in slagen de fantastische kansen voor de individualiteit te zien die de super-industriële revolutie meebrengt".

En daar ligt ook de pijnlijke paradox. We kunnen steeds meer. Het is wel zeker dat we over enige tijd van een bak gemaaid gras een biefstuk kunnen maken. Maar we zijn ook verder van huis dan ooit.

Martin Buber leert ons de weg terug, als hij zegt:
 "Alle ware leven is ontmoeten".

Transformeren is ook een spiritueel avontuur, waar het gaat om hernieuwd contact met de bron. Misschien dat Rupert Brooke het goed uitdrukt als hij mijmert over de toekomst:
"Na de nacht …  ergens in de verte. 
Een geweldige witte dageraad".