Я хочу жить

Het zal je maar gebeuren, dat je op een zondagmorgen door de binnenstad van den Haag fietst en ineens oog in oog staat met Poetin. Ik zag hem lopen met een klein gezelschap en hij was eigenhandig maten aan het nemen op en in de omgeving van het Binnenhof. Hoe breed de poort was, die toegang geeft tot het Binnenhof en hoe hoog. Uitgebreid werd de verzinkbare paal bestudeerd en oplossingen werden bedacht om dat ding te slopen. Ik hoorde hem zeggen dat die viskraam ontruimd moest worden, dat zou een soort portiersloge worden.

Bij het aanschouwen van de activiteiten van dit gezelschap had ik geen twijfel over de bedoeling van Poetin. Hij wilde Nederland annexeren en toevoegen aan zijn bonte verzameling strategische staten. 

Hij heeft ook goede redenen om juist zijn oog te laten vallen op Nederland. Dmitri Borodin (als ik het goed zag, liep hier ook mee in het gezelschap) zinde op wraak en had Poetin overgehaald om de casus Nederland met hem door te nemen. Hij had voorstellen ontwikkeld over de annexatie van Nederland. Hij zal ze leren, die Nederlanders, die zich bemoeiden met zijn privé leven. Wat gaat het Nederland aan als zijn vrouw een beetje teveel gedronken heeft en een paar auto’s raakt, wat een beetje materiele schade veroorzaakte en hij toevallig op dezelfde dag een paar corrigerende tikken aan zijn kinderen had uitgedeeld. Waar bemoeien ze zich mee, had hij gedacht. Maar dat had Poetin niet direct over de streep getrokken, maar toen hij over Maria was begonnen, was de datum om af te reizen naar Nederland snel gepland. Zijn dochter Maria kan dan wel in een penthouse in Voorschoten wonen, maar ze was en is een Russische en heeft recht op bescherming.

Het gezelschap debatteerde over de voordelen van de annexatie van Nederland. Ik hoorde ze zeggen dat het wel leuk is om een paar staatjes direct grenzend aan Rusland aan het grote Rijk toe te voegen, maar dat het natuurlijk veel strategischer is om zeggenschap te hebben over de buitengrenzen van Europa. Dan ben je van een hoop gezeur af. Het gezelschap wandelde over het Binnenhof en kwam langs het Torentje van Rutte. Op het gezicht van Poetin verscheen dat ironische lachje en je zag hem denken “Werkt die man werkelijk in dat kantoortje”?

Dmitri had ook al een woning voor Poetin uitgezocht en daar liepen ze nu naar toe.

En op die zondagmorgen schalde over het Plein: “Я хочу жить”. Wat zoveel wil zeggen “Daar wil ik wonen”. En met bewondering en ontzag keek het gezelschap naar het Mauritshuis. Poetin complimenteerde Dmitri voor het voorbereidende werk en dat hij zelfs al opdracht had gegeven om het pand te renoveren.

De volgende dag lekte uit dat Poetin bezig was om plannen te maken om na de Krim Nederland over te nemen. Iedereen wilde met de Minister van Buitenlands Zaken praten en de Tweede Kamer wilde hem in een spoeddebat ter verantwoording roepen. Maar Timmermans was er niet. Hij zat in de Verenigde Staten en zou juist de volgende dag de Vergadering van de Verenigde Naties toe spreken. Hij prakkiseerde er niet over om spoorslags terug te keren naar Nederland, wat dachten ze daar wel in Nederland. Hij had veel belangrijker werk te doen. Morgen zou hij in de vergadering van de VN zijn alomvattende plannen ontvouwen over de redding van de wereld. Hoe de VS en Rusland weer on speaking terms zouden komen, hoe een eind zou komen aan de misstanden in Nigeria en Boko Haram definitief een kopje kleiner gemaakt zou worden.  Hij, Timmermans, was de aangewezen persoon om de wereld te redden.

Hadden we de annexatie van Nederland kunnen voorkomen?

Hadden we de onschendbaarheid van Borodin moeten respecteren? Of hadden we Maria Poetin moeten vragen elders te gaan wonen?

Om dit te voorkomen hadden we waarschijnlijk een paar jaar geleden Merkel al moeten vragen om ook Nederland onder haar hoede te nemen.