Rutte bedankt!

Onze minister president verdient een groot compliment. Hij heeft het voor elkaar gekregen dat de eerste slachtoffers van de aanslag in de Oekraïne na 6 dagen weer thuis zijn. De rest van de slachtoffers volgt de komende dagen. Hij was kapot van verdriet en getergd van woede, maar deed op zijn eigen wijze wat moest worden gedaan.

Het heeft me gestoord dat journalisten en andere "deskundigen", als de beste stuurlui aan wal, hun commentaren gaven over de aanpak van Rutte. Hij zou niet doorpakken, hij zou zijn rug niet recht houden, hij zou teveel diplomaat blijven en geen leiderschap vertonen. We zouden er zelfs met onze militairen op af moeten stappen. Er was al snel een uitdrukking voor bedacht, namelijk "slappehap-strategie". Ik kan me voorstellen dat Rutte wel eens dacht aan de uitspraak van van Gaal:  "ben ik nou degene die zo slim is of ben jij zo dom".

In mijn ogen had Rutte de juiste strategie en ik ben er zeker van dat hij die nauwlettend had kort gesloten met Cameron, Obama en Merkel.  Rutte zou de verhoudingen heel houden en zijn ene doel vasthouden: alle slachtoffers komen zo gauw mogelijk thuis. De andere regeringleiders konden zich wat hardere woorden veroorloven en ondersteunden Rutte op die manier. Ze zijn dus wel gezegd aan het adres van Poetin. Je bent wel erg naïef als je denkt dat zowel de VS als de genoemde Europese leiders toevallig een andere toon aansloegen dan Rutte.

Rutte heeft een uitstekende verhoudingen opgebouwd met de genoemde regeringleiders. Sinds hun persconferentie onder de Nachtwacht in maart 2014 is duidelijk geworden dat ze niet alleen goede partners zijn, maar dat Barack Obama en Rutte ook een vriendschappelijke verhouding hebben.
Nu in onze achtertuin, zowel in de Oekraïne, waar de rebellen nota bene vandaag twee militaire vliegtuigen naar beneden haalden, in Gaza en in Syrië bloedige gevechten zijn, komt de dreiging steeds dichterbij en het dwingt de regeringleiders om goed met elkaar on speaking terms te zijn.

Als Rutte had gedaan wat een aantal journalisten gewild had, zouden de slachtoffers misschien nog wel in het rampgebied gelegen hebben. Nu kunnen we hen een waardig afscheid geven en kan zo gauw mogelijk duidelijkheid gegeven worden aan de nabestaanden.

Het was vandaag wel vreemd om in een stadje in Frankrijk, waarvan ik de naam  al weer ben vergeten,  om 16.00 uur aan de kant van de weg een minuut stil te zijn.




Onze vakantie zit er bijna op.
Vandaag hebben we gedaan wat ik graag nog een keer wilde doen: de Mont Blanc bezoeken. Vandaag was de enige dag van de week waarop het weer een beetje meewerkte.

Als je bijna 4000 meter hoog naar beneden kijkt, lijken de problemen een stuk kleiner te zijn en soms te verdwijnen als sneeuw voor de zon. En als je omhoog kijkt raak je nog meer onder de indruk van de natuur, van de schepping.

We gaan bijna naar huis.

Onverwacht heeft zich een nieuw avontuur aangediend. Daarover de volgend keer.

Geen woorden meer

Wat er deze week gepasseerd is, tart elk voorstellingsvermogen en de gevolgen zijn met geen pen te beschrijven. In veel Nederlandse, maar ook Indonesische, Australische en Maleisische families is er onbeschrijfelijk veel verdriet. Het zal ook oude wonden open rijten, want ik ken mensen die familieleden verloren hebben bij de ramp in Tenerife, Farao en Libië  en ook zij zullen weer geconfronteerd worden met dit leed. De ene ramp is natuurlijk ook de andere niet. Een ongeluk met verstrekkende gevolgen, maar waarbij geen enkele opzet in het spel is, is iets anders dan dat een stel idioten met vuur spelen en daardoor een enorme ramp veroorzaken.

Een analyse van de gebeurtenissen tot nu toe brengt mij tot de volgende beschrijving:
In een land niet ver van hier was de bevolking verdeeld. Een deel wilde meer Westers georiënteerd zijn, maar een ander deel en de president van het land waren Russisch gezind en wilden juist de banden met Rusland verder aanhalen. Economische belangen, zoals waar halen we ons gas vandaan, vormen de troef in handen van de hoofdrolspelers. Het is februari 2014, de bevolking van Oekraïne, komt in opstand en gaat in de hoofdstad Kiev de straat op. Dag in dag uit.  De opstandelingen krijgen bezoek vanuit het Westen: van Baalen, Verhofstadt en onze Timmermans bezoeken de opstandelingen op het Onafhankelijkheidsplein in Kiev en spreken hen moed in: "Volhouden, wij staan achter jullie, het Westen zal jullie niet in de steek laten" en dergelijke teksten worden over de opstandelingen uitgestrooid. De opstandelingen krijgen hun zin: de president vlucht naar Rusland, er komt een interim president en inmiddels zijn er (democratische) verkiezingen geweest en is er een gekozen president en volksvertegenwoordiging. Maar voor het zover was, was Poetin zo getergd dat hij eigenhandig de Krim inlijfde. In een vloek en een zucht was het gebeurd en iedereen keek toe. Al snel volgde er berusting en dachten we dat de rust kon weer keren. Maar nee, in het oosten van de Oekraïne kregen ze te maken met nieuwe opstandelingen. Het was nog niet genoeg dat de Krim weer naar Rusland ging, ook het oosten van Oekraïne moest er aan geloven en moest worden toegevoegd aan Rusland. De opstandelingen, die langzamerhand  separatisten werden genoemd, kregen de openlijke steun van Poetin. De strijd tussen de door Rusland gesteunde separatisten en het leger van Oekraïne nam toe en het leger moest veel nederlagen incasseren. Een van de tactieken van de separatisten was het uit de lucht schieten van helikopters van het Oekraïense leger. En dat lukte wonderwel met de beperkte middelen, die de separatisten ter beschikking hadden. Maar het moet in de afgelopen weken gebeurd zijn (en raar dat dat niemand is opgevallen en daarover bericht heeft) dat de bewapening van de separatisten door Rusland is opgevoerd. Ineens hadden ze de beschikking over lanceerinstellingen die vliegtuigen uit de lucht konden halen. Separatisten zijn mensen, die nauwelijks militaire training hebben gehad en totaal niet kunnen omgaan met moderner oorlogstuig. En toch is het gebeurd dat separatisten zomaar een speeltje kregen en er ook nog mee gingen schieten. Op de bewuste donderdag vorige week dachten ze een mooie prooi te hebben; ze scanden een militair vliegtuig dat hoog in de lucht boven hen vloog. Dit was hun kans en zij (of hun Russische adviseur) drukten op de knop en twee BUK-lange-afstandsraketten gingen onderweg naar hun target. Een paar minuten later lagen de brokstukken en 298 levenloze mensen op hun akker. Het einde van de vlucht MH17. En vervolgens wordt er tijd gerekt, voordat de onderzoekers hun werk kunnen doen en worden ondertussen zoveel mogelijk sporen gewist.

De belangrijkste vraag is nu: hoe doorbreken we de impasse?
Het Westen, inclusief de leiders van Europa, hebben te lang gezwegen en Poetin zijn gang laten gaan. Het spel tot nu toe van een sanctie hier en het bevorderen van de handel daar, werkt natuurlijk niet meer. Dat sprookje is voorbij.

Ik weet het, tijden kunnen snel veranderen. Zo heffen we het glas met Poetin en zo worden we als volk vernederd tot op het bot. 

Laat Rutte vanmiddag nog naar Rusland gaan om met Poetin te praten. Laat hij Ireen Wüst meenemen, nee, ze hoeft niet veel te zeggen. Ik stel de volgende gang van zaken voor: ze geeft Poetin een hand en kijkt hem 20 seconden aan. Dat houdt Poetin zo lang niet vol. Omhels hem daarna en fluister in zijn oor: "Do it and do it NOW". Ik weet zeker dat Poetin het dan begrijpt. De eerste prioriteit is nu het bergen van de lichamen en het onderzoeken van de gebeurtenissen. En direct daarna moet er een einde komen aan de crisis in Oekraïne. Laat de separatisten die onder Rusland willen leven en werken per direct vertrekken naar Rusland of de Krim. Degenen die blijven horen bij Oekraïne en vallen vanaf nu onder de tucht van de  Oekraïense overheid. Het is een te dure les geweest, die nooit meer mag gebeuren.

Deze gebeurtenis kwam wel even dichtbij, want in de laatste paar jaar heb ik viermaal met Malysian Airways deze zelfde vlucht gemaakt.

Het past niet erg om in deze blog andere triviale zaken te behandelen. Maar om kort te gaan: de Haringtest 2014 geeft grote veranderingen te zien, maar de gebroeders Tagi zijn nog steeds nummer 1 (al blijkt dat ze niet in Leiden hun winkel hebben, maar in Rotterdam) en Simones in Scheveningen is weer nummer 2. In een eerdere blog repte ik over de oplichtingspraktijken van Vodafone. Ik moet daar nu iets aan toevoegen; Vodafone vindt dat inmiddels ook en heeft mij het teveel betaalde geld teruggestort.

Deze blog maakte ik tijdens de vakantie in La Chapelle d' Abondance, de Franse Alpen.

Voetballen in Duitsland

Het begon een paar maanden geleden dat mijn vrouw en ik afspraken dat zij dit jaar de zomervakantie zou organiseren en dat ik tot de dag van vertrek in het ongewisse zou blijven over de bestemming. Met kunst- en vliegwerk is dat gelukt, maar het betekende wel dat ik geen telefoon meer mocht opnemen, geen brievenbussen mocht legen en van haar e-mail moest afblijven.

Uit kleine aanwijzingen had ik voor mezelf al wel de conclusie getrokken dat het Frankrijk zou worden. Het land waar mijn vrouw graag wil "zwerven". Vrijdag jl. had ik al een paar keer informatie op internet aan haar laten zien, waar het op de Europese wegen zaterdag extra druk zou worden. Nu de scholen in twee regio's vakantie hebben en Nederland niet in de finale staat, zou de uittocht zaterdag beginnen. De nacht van vrijdag op zaterdag oefende ik al op de "route du soleil" en alternatieven als de  verwachtte files er inderdaad zouden staan.

Het uur "U" was zaterdagmorgen 07.00 uur. We zaten in de auto, de navigatie was gestart en ik zei "zeg het maar, eerst het land". Resoluut zei mijn vrouw "Duitsland". Het was enige tijd stil in de auto en het ongeloof moet zichtbaar zijn geweest. Maar een paar minuten later vertrokken we naar Remagen aan de Rijn in Duitsland. Bij Rotterdam begon het te regenen en dat heeft geduurd tot op de plaats van bestemming.

Groot was de verrassing dat op de plaats van bestemming twee mooie fietsen klaar stonden en de eerste fietstocht langs de Rijn kon beginnen. En de euforie was compleet dat juist op dat moment de zon begon te schijnen.

We konden in het hotel 's-avonds de troostfinale zien, maar nadat we een analyse van de overige gasten hadden gemaakt, besloten we die op de kamer te bekijken. En zo zat ik op een soort keukenstoel naar het spel van onze jongens (ja, zo praat zelfs ik er inmiddels over) te kijken. Na een half uur was me duidelijk dat dit een van de beste wedstrijden van het Oranjeteam zou worden en ik droomde dat het wereldkampioenschap toch weer binnen bereik kwam. Maar een van de kinderen sms'te dat ik er niets van begreep, omdat dat kampioenschap voor Duitsland is weggelegd. Maar wat nu als in de loop van deze zaterdag bewezen wordt dat de Mannschaft epo heeft gebruikt en dat Argentinië zich schuldig heeft gemaakt aan "matchfixing", dan zou het toch zo maar kunnen.

Ik zat zo dicht op de televisie dat ik eindelijk kon zien wat van Gaal nou allemaal zat op te schrijven tijdens de wedstrijd. Eerder dacht ik dat hij een flitsende analyse maakte van de gekozen strategie, maar nu weet ik wat hij werkelijk doet. Tijdens de wedstrijd zit hij een Sudoku te maken. Je ziet dat hij puzzelt met de twee, drie en vier. Dat verklaart ook dat hij niet staat te schreeuwen aan de zijlijn, zoals zijn collega Scolari. Van Gaal zit rustig wat te puzzelen wat ook verklaart dat hij - als het gejuich bijna voorbij is - uit zijn zetel komt en van zich laat horen.

De Duitsers doen het wel een beetje anders dan de Nederlanders. Hier geen geschilderde huizen in de nationale kleuren, geen complete feesttenten in de voortuin, geen juichpakken. Nee de Duitsers geven massaal uiting aan hun betrokkenheid en enthousiasme door een Duitse vlag op te hangen. Het is hier zoals het in Nederland is als Koningin Maxima jarig is. Alles wat vlaggen kan, vlagt.

Vandaag fietsen we langs de Rijn naar Bonn. Wie kan dat nou zeggen op de dag dat Duitsland kampioen wordt!
En ik heb nog steeds het vermoeden dat Frankrijk ook nog wel in deze vakantie past.

Heel lang geleden …

Vorige week verbleef ik een paar dagen in Drenthe en heb mijn beeld van het leven in Drenthe moeten bijstellen.

Ik fietste langs het Oranjekanaal in de buurt van Emmen en ontdekte direct de plek waar ik ooit heb leren vissen. Er was in 55 jaar niets veranderd en de sfeer die deze plek uitstraalde was exact hetzelfde gebleven. Uit dit kanaal en op deze plek haalde ik mijn eerste voorntje van nog geen 10 centimeter uit het water. De vangst in de rest van mijn leven is op twee handen te tellen. Nee, dan doet een van de kinderen dat aanzienlijk beter.

Het bezoek van de viskraam op de weekmarkt in Emmen liep uit op een deceptie. Met in mijn achterhoofd de haringtest van een paar weken geleden liet ik mijn oog vallen op de al schoongemaakte haringen en wist een ding zeker: die ga ik niet opeten. De verkoper stond te pochen dat hij de beste haring van ZO - Drenthe verkocht, maar ik overwoog om de NVWA te bellen om de ranzige haringen te melden. Ik besefte dat ze te laat zouden komen, want vijf minuten later waren de vijf haringen, die er lagen, al verkocht en verorberd en bleven de Emmenaren die zich te goed deden aan de vis wonderwel op de been.

Waarover ik me ook heb verbaasd was de aardappelteelt in die streek. Heel lang geleden waren de akkers klein en trok de boer met paard en wagen door zijn bezit. In mijn herinnering waren de aardappelplanten zo’n 30 à 40 centimeter hoog. Wat ik nu zag, waren enorme akkers met alleen maar aardappelen en de struiken waren 80 å 90 centimeter hoog, met uitschieters van een meter. Onderweg werden aardappelen te koop aangeboden met als gevolg dat we in ieder geval deze week Drentse aardappelen eten, die om het eenvoudig te houden Frieslanders heten. Bij een korte studie van de aardappel (Solanum tuberosum) gaat een wereld open. ”De aardappelsoort die het meest geteeld wordt is Solanum tuberosum (een Tetrapolide met 48 chromosomen). Er zijn vier diploïde soorten (met 24 chromosomen): stenototum, phureja, goniocalyx en ajanhuiti. En dan zijn er nog twee triploïdie soorten (met 36 chromosomen): chaucha en juzepczukii. En tot slot is er nog een pentaploide soort (met 60 chromosomen): Solanum curtilobom."  Ik zou in een quiz niet veel verder komen dan de opsomming van de Bildstar, Bintje, Opperdoezen en Eigenheimer. En sinds een paar dagen de Frieslanders. Maar er zijn meer dan 200 soorten aardappelen.

Louis van Gaal heeft inmiddels de status van de Verlosser bereikt. Het is ongelooflijk hoe snel een transformatie van een B-team, dat met moeite de achtste finales zou halen, is uitgeroepen als het beste team ooit. Een “gefotoshopte” afbeelding van van Gaal op het Christus beeld in Rio de Janeiro  gaat de hele wereld over. Hij boft, hij heeft een stevig voetstuk, maar laten we hopen dat hij er de komende week niet vanaf valt. Als het aan die jaloerse nare mannetjes in de voetbal programma’s ligt, zouden ze hem het liefst eigenhandig van de rots in Rio gooien.

Het lijken beelden van heel lang geleden.

Niemand kan dat beter uitdrukken dan Yentl en de Boer in hun song “Heel lang geleden”.
Luister maar eens http://youtu.be/ek6g17MAINM