Het heeft me gestoord dat journalisten en andere "deskundigen", als de beste stuurlui aan wal, hun commentaren gaven over de aanpak van Rutte. Hij zou niet doorpakken, hij zou zijn rug niet recht houden, hij zou teveel diplomaat blijven en geen leiderschap vertonen. We zouden er zelfs met onze militairen op af moeten stappen. Er was al snel een uitdrukking voor bedacht, namelijk "slappehap-strategie". Ik kan me voorstellen dat Rutte wel eens dacht aan de uitspraak van van Gaal: "ben ik nou degene die zo slim is of ben jij zo dom".
In mijn ogen had Rutte de juiste strategie en ik ben er zeker van dat hij die nauwlettend had kort gesloten met Cameron, Obama en Merkel. Rutte zou de verhoudingen heel houden en zijn ene doel vasthouden: alle slachtoffers komen zo gauw mogelijk thuis. De andere regeringleiders konden zich wat hardere woorden veroorloven en ondersteunden Rutte op die manier. Ze zijn dus wel gezegd aan het adres van Poetin. Je bent wel erg naïef als je denkt dat zowel de VS als de genoemde Europese leiders toevallig een andere toon aansloegen dan Rutte.
Rutte heeft een uitstekende verhoudingen opgebouwd met de genoemde regeringleiders. Sinds hun persconferentie onder de Nachtwacht in maart 2014 is duidelijk geworden dat ze niet alleen goede partners zijn, maar dat Barack Obama en Rutte ook een vriendschappelijke verhouding hebben.
Nu in onze achtertuin, zowel in de Oekraïne, waar de rebellen nota bene vandaag twee militaire vliegtuigen naar beneden haalden, in Gaza en in Syrië bloedige gevechten zijn, komt de dreiging steeds dichterbij en het dwingt de regeringleiders om goed met elkaar on speaking terms te zijn.
Als Rutte had gedaan wat een aantal journalisten gewild had, zouden de slachtoffers misschien nog wel in het rampgebied gelegen hebben. Nu kunnen we hen een waardig afscheid geven en kan zo gauw mogelijk duidelijkheid gegeven worden aan de nabestaanden.
Het was vandaag wel vreemd om in een stadje in Frankrijk, waarvan ik de naam al weer ben vergeten, om 16.00 uur aan de kant van de weg een minuut stil te zijn.
Onze vakantie zit er bijna op.
Vandaag hebben we gedaan wat ik graag nog een keer wilde doen: de Mont Blanc bezoeken. Vandaag was de enige dag van de week waarop het weer een beetje meewerkte.
Als je bijna 4000 meter hoog naar beneden kijkt, lijken de problemen een stuk kleiner te zijn en soms te verdwijnen als sneeuw voor de zon. En als je omhoog kijkt raak je nog meer onder de indruk van de natuur, van de schepping.
We gaan bijna naar huis.
Onverwacht heeft zich een nieuw avontuur aangediend. Daarover de volgend keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten