Een tijd geleden las ik een boekje van Jaap Voigt.
Hij beschreef daarin een boeiend tafereel van een wandeling
naar het onbekende.
Zo’n wandeling begint met het verlaten van de vertrouwde
omgeving en hij beschreef het - in mijn herinnering - zo:
Je gaat een wandeling maken naar een onbekend land. Je loopt het dorp uit,
voor je zie je het laatste huis aan de rand van het dorp, er brandt licht en
langzaam komt het dichterbij. Je loopt er langs, nog 40 meter en dan ben je
buiten het dorp. Je kijkt nog een paar keer om en je ziet een steeds kleiner
wordend lichtje in het laatste huis. Dan is er een bocht naar rechts, je kijkt
nog een keer om, maar dan is het ook voorbij en is de vertrouwde omgeving
verlaten. Daarna gaat het pad steil omhoog.
Zo moet het ook gevoeld hebben voor de ouders van Lisanne
Froon en Kris Kremers toen zij de Pianista Trail, het pad dat hun dochters
vermoedelijk namen, op gingen. Een onmogelijke waarheid tegemoet.
Ik ben een beetje raar van dat boekje afgekomen. Ik las het
in het vliegtuig, waarin ik naar Curaçao vloog, en besprak de inhoud met een
mij onbekende medepassagier. Hij was ook geïnteresseerd in de schrijver en het
verhaal en vroeg of hij het mocht lenen. Hij zou het een paar dagen later komen
afgeven bij het hotel waar ik logeerde. Ik heb het nooit meer teruggezien. Op
soortgelijke manier ben ik inmiddels wel 10 boeken kwijtgeraakt.
Tijdens de Meavita periode is die naïviteit mij duur komen
te staan. Mijn houding in het leven was tot voor een paar jaar dat ik iedereen
vertrouwde totdat het tegendeel gebleken was. Nu kijk ik over mijn schouder
welke politicus, vakbond malloot of journalist mij de volgende kool komt stoven. Als er een
helikopter laag overvliegt, word ik onrustig en kijk om mij heen. Ik hoef niets meer
te zeggen, want ik hoor mijn vrouw al zeggen: “Nee, daar zit ze niet in”.
Maar het is ook goed om hier eens op te merken dat ik in de
afgelopen vijf jaar ook enorm ben geholpen om vol te houden en in mijzelf te
blijven geloven. Ik denk daarbij uiteraard aan mijn vrouw, aan mijn advocaten,
huisarts, longarts, orthopeed, de Mensendieck-therapeut, een oud collega en vele anderen. Een opvallend
detail is dat - behalve de orthopedisch chirurg, de longarts en de collega - het vrouwen waren, die mij op koers hielden.
Het is niet altijd eenvoudig om de vertrouwde omgeving te
verlaten, maar hoe vertrouwd is de vertrouwde omgeving nog als passagiersvliegtuigen
uit de lucht worden geschoten, als Israël doelbewust VN scholen, waar een paar
duizend burgers schuilen, lijkt plat te bombarderen en waar IS-strijders in Noord-Irak 50.000 Yezidi’s gijzelen en willen vermoorden, alleen omdat ze geen moslim zijn. Hier schitterde Europa met haar mooie verhalen en vergezichten weer eens door afwezigheid. De Verenigende Staten hebben de kastanjes uit het vuur gehaald door IS stellingen te bombarderen en voedselpakketten te droppen. Wat mij betreft mogen ze doorgaan tot er geen IS-strijder meer over is. Het moet eens afgelopen zijn met die terroristen, opstandelingen en separatisten, die voor anderen bepalen hoe de wereld er uit moet zien.
Wij zijn vandaag onderweg naar een nieuwe uitdaging. Waar andere
begrippen weer actueel worden, zoals Krasnapolsky, domineestraat, Spanhoek, Kwatta, Blauwgrond, Anoula, Waterkant, Telesur en Staatsolie.
De komende negen weken zijn we in Suriname, aan het werk en om nieuwe
uitdagingen te verkennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten