De laatste bocht

Een tijd geleden las ik een boekje van Jaap Voigt.

Hij beschreef daarin een boeiend tafereel van een wandeling naar het onbekende.

Zo’n wandeling begint met het verlaten van de vertrouwde omgeving en hij beschreef het - in mijn herinnering - zo:

Je gaat een wandeling maken naar een onbekend land. Je loopt het dorp uit, voor je zie je het laatste huis aan de rand van het dorp, er brandt licht en langzaam komt het dichterbij. Je loopt er langs, nog 40 meter en dan ben je buiten het dorp. Je kijkt nog een paar keer om en je ziet een steeds kleiner wordend lichtje in het laatste huis. Dan is er een bocht naar rechts, je kijkt nog een keer om, maar dan is het ook voorbij en is de vertrouwde omgeving verlaten. Daarna gaat het pad steil omhoog.

Zo moet het ook gevoeld hebben voor de ouders van Lisanne Froon en Kris Kremers toen zij de Pianista Trail, het pad dat hun dochters vermoedelijk namen, op gingen. Een onmogelijke waarheid tegemoet.

Ik ben een beetje raar van dat boekje afgekomen. Ik las het in het vliegtuig, waarin ik naar Curaçao vloog, en besprak de inhoud met een mij onbekende medepassagier. Hij was ook geïnteresseerd in de schrijver en het verhaal en vroeg of hij het mocht lenen. Hij zou het een paar dagen later komen afgeven bij het hotel waar ik logeerde. Ik heb het nooit meer teruggezien. Op soortgelijke manier ben ik inmiddels wel 10 boeken kwijtgeraakt.

Tijdens de Meavita periode is die naïviteit mij duur komen te staan. Mijn houding in het leven was tot voor een paar jaar dat ik iedereen vertrouwde totdat het tegendeel gebleken was. Nu kijk ik over mijn schouder welke politicus, vakbond malloot of journalist mij de volgende kool komt stoven. Als er een helikopter laag overvliegt, word ik onrustig en kijk om mij heen. Ik hoef niets meer te zeggen, want ik hoor mijn vrouw al zeggen: “Nee, daar zit ze niet in”.

Maar het is ook goed om hier eens op te merken dat ik in de afgelopen vijf jaar ook enorm ben geholpen om vol te houden en in mijzelf te blijven geloven. Ik denk daarbij uiteraard aan mijn vrouw, aan mijn advocaten, huisarts, longarts, orthopeed, de Mensendieck-therapeut, een oud collega en vele anderen. Een opvallend detail is dat - behalve de orthopedisch chirurg, de longarts en de collega - het vrouwen waren, die mij op koers hielden.

Het is niet altijd eenvoudig om de vertrouwde omgeving te verlaten, maar hoe vertrouwd is de vertrouwde omgeving nog als passagiersvliegtuigen uit de lucht worden geschoten, als Israël doelbewust VN scholen, waar een paar duizend burgers schuilen, lijkt plat te bombarderen en waar IS-strijders in Noord-Irak 50.000 Yezidi’s gijzelen en willen vermoorden, alleen omdat ze geen moslim zijn. Hier schitterde Europa met haar mooie verhalen en vergezichten weer eens door afwezigheid. De Verenigende Staten hebben de kastanjes uit het vuur gehaald door IS stellingen te bombarderen en voedselpakketten te droppen. Wat mij betreft mogen ze doorgaan tot er geen IS-strijder meer over is. Het moet eens afgelopen zijn met die terroristen, opstandelingen en separatisten, die voor anderen bepalen hoe de wereld er uit moet zien.

Wij zijn vandaag onderweg naar een nieuwe uitdaging. Waar andere begrippen weer actueel worden, zoals Krasnapolsky, domineestraat, Spanhoek, Kwatta, Blauwgrond, Anoula, Waterkant, Telesur en Staatsolie.

De komende negen weken zijn we in Suriname, aan het werk en om nieuwe uitdagingen te verkennen.