Storingen

Hier in Suriname proberen we het wereldnieuws te volgen zo goed en kwaad als dat gaat. Hoewel elke avond om 20.00 uur het Nederlandse NOS journaal op de Surinaamse televisie wordt uitgezonden, is het ons nog niet gelukt er naar te kijken.
De digitale wereld daarentegen houdt ons wel geinformeerd. Er wordt gesproken over een ellendige rotzomer, waar de ene ramp werd ingehaald door de volgende oorlog. Provocaties zijn aan de orde van de dag. Een dode meer of minder lijkt niet meer relevant.

Dan is het actuele leed van Suriname van andere orde. Al twee weken hebben we te maken met langdurende stroomstoringen. Van officiele zijde werd  meegedeeld dat de oorzaak van de storingen te vinden is in de lage waterstand in het Brokopondomeer.  Suralco wekt daar duurzame energie op, maar door te weinig water zou er 30% minder stroom geleverd kunnen worden. Dit verhaal klopt niet. De waterstand in het meer is - volgens kenners - zeer hoog. Bovendien heeft het de laatste week soms uren buitengewoon hard geregend met als gevolg dat we naar huis soms door 30 cm water moesten ploeteren. Nee, er is iets anders aan de hand. Er is namelijk een structureel tekort aan energie. Hadden vier jaar geleden nog maar weinig huishoudens in Suriname airco, thans is het hebben van wifi en het gebruiken van tenminste een airco standaard geworden, met als gevolg een steeds hoger wordende stroomvraag. Toevallig kwam vandaag naar buiten dat de energiemaatschappij adviseerde dat elk huishouden 50% minder stroom zou moeten gebruiken. Als dat niet zou gebeuren is de stroomuitval geen uitzondering meer, maar de regel. Eigenlijk net als in de binnenlanden van Afrika.

Een tweede misvatting is dat er sprake is van een stroomstoring. Er is namelijk geen storing, maar het energiebedrijf schakelt hele wijken uit van energielevering. Vooraf is niet bekend wie aan de beurt is. Dus iedere keer word je weer overvallen door de duisternis als het 's avonds is of - als het overdag is - dat je niet meer kunt werken, want telefoon, computers, airco's, toiletten; niets functioneert meer.

Ook een andere storing is vermeldenswaardig. De vakantie van onze vrienden startte zaterdag jl.  Ze vlogen met INSEL-air naar Aruba, althans dat was de bedoeling. We brachten hen weg naar Zanderij, het nationale vliegveld. We stonden op om 03.00 uur en waren om 05.00 uur op het vliegveld. Daar zagen we veel auto's staan voor de vertrekhal, maar verder een lege vertrekhal. Een vriendelijke heer van INSEL-air legde uit wat er aan de hand was. 's Nachts om 02.00 uur hadden de Surinaamse autoriteiten besloten dat het vliegtuig van INSEL-air niet mocht landen in Suriname, laat staan weer vertrekken. Als er sprake was van een vergunning, dan werd deze die nacht ingetrokken.
En zo vertrok om 06.00 uur weer een hele stoet auto's van Zanderij terug naar Paramaribo. Zondag zou er een nieuwe poging zijn, die uiteindelijk met omwegen geslaagd is. In de Surinaamse krant was de onvrede over INSEL-air de afgelopen week al wel te merken. Als INSEL-air hier mocht landen, dan zou dezelfde vlucht ook uitgevoerd moeten kunnen worden door de SLM, de Surinaamse vliegmaatschapij en zolang dat niet was geregeld, zou INSEL-air ook niet mogen vliegen naar Suriname.
Nou die daad is zaterdagmorgen vroeg bij het woord gevoegd.

Om te voorkomen dat de indruk ontstaat dat het in Suriname geen leven is, kan ik iedereen gerust stellen, Het leven is hier heerlijk. De zonsopgang en -ondergang is elke dag weer fascinerend. Dit tafereel is gewoon te zien vanaf ons balkon.

Ik kan me voorstellen dat sommigen per direct zouden willen komen. Kijk maar eens op www.huishureninsuriname.nl
Dikke kans dat ik of een van mijn collega's de boeking voor het vakantiehuis in orde ga maken. Voor de prijs hoef je het niet te laten.

De trots van Suriname

Nu we bijna een week in Suriname zijn, zijn we al weer aardig gewend.


Heel erg moeilijk was dat niet, want ons verblijf aan de Suriname rivier is meer dan uitstekend.

Gedurende de vier jaar, want toen waren we hier voor het laatst, is er veel ten goede veranderd. De verkiezingstijd is weer begonnen, dus in de komende weken zal een analyse van het kabinet Bouterse, in deze blog niet kunnen ontbreken. Ik durf al wel een voorspelling aan: Bouterse gaat in mei 2015 opnieuw winnen.

Wat nu in het oog springt zijn de ontwikkelingen bij Staatsolie. Ik kom dagelijks langs het fabrieksterrein en ik realiseer me dat hier een enorm karwei geklaard wordt. Staatsolie haalt sinds 1980 olie uit de grond van Suriname en is (met vallen en opstaan) een zeer succesvol bedrijf geworden. In februari 2012 is de bouw van een eigen raffinaderij gestart.

Ik was deze week in de gelegenheid om op het bouwterrein met eigen ogen te zien wat er wordt neergezet. Aan het project werken 1600 gespecialiseerde bouwvakkers, die afkomstig zijn uit de Filipijnen, India, Italië en Suriname zelf. De specialisten, die tekenden voor het ontwerp, de bouw en het management komen uit Italië. Ze werken 6 dagen in de week, om 17.45 uur loopt het werkterrein leeg en verlaten alle bouwvakkers tegelijk het terrein. Iedereen en elke tas, rugzak of aktetas wordt door de beveiliging gecontroleerd ("en nog wordt er elke dag gestolen") en staan er meer dan 60 busjes klaar om iedereen naar zijn of haar onderkomen te vervoeren. De Filipijnen boffen: zij hebben hun huis direct voor de poort van Staatsolie. Het lijkt wel een dorp, maar de huizen bestaan uit zeecontainers. Elke container is voorzien van een airco. De Filipijnen klagen niet: zo goed als hier hebben ze het nog nooit gehad. Voor eten voor al die 1600 bouwvakkers wordt goed gezorgd. Ze krijgen elke dag allemaal een warme maaltijd, gemaakt door koks uit hun eigen land. Het is een enorme logistieke operatie.

De directie van Staatsolie is het meest trots op het feit dat er vanaf de start in februari 2012 geen ernstige ongelukken zijn gebeurd op de werkplaats.
Vanaf september a.s. wordt de bemensing afgebouwd. De verwachting is dat in maart 2015 de laatste bouwvakkers terug zijn naar hun eigen land. Mijn Italiaanse gesprekspartner zorgt er wel voor dat hij voor Kerstmis thuis is, want dan wordt hij vader! Begin 2015 begint de productie van onder andere benzine en diesel in de raffinaderij van Suriname.

Je zou zeggen dat de regering van Suriname de Italiaanse samenleving veel dank verschuldigd is. Maar het zal wel niet gebeuren dat Bouterse op een dag het vliegtuig neemt om met zijn ambtgenoot in Italië een ossobucco alla milanese te eten. Hij zal op het vliegveld in Rome direct worden gearresteerd om de in Nederland opgelegde straf als nog uit te zitten.

Maar het is en blijft een knappe prestatie van de overheid en het bedrijfsleven van Suriname.

De laatste bocht

Een tijd geleden las ik een boekje van Jaap Voigt.

Hij beschreef daarin een boeiend tafereel van een wandeling naar het onbekende.

Zo’n wandeling begint met het verlaten van de vertrouwde omgeving en hij beschreef het - in mijn herinnering - zo:

Je gaat een wandeling maken naar een onbekend land. Je loopt het dorp uit, voor je zie je het laatste huis aan de rand van het dorp, er brandt licht en langzaam komt het dichterbij. Je loopt er langs, nog 40 meter en dan ben je buiten het dorp. Je kijkt nog een paar keer om en je ziet een steeds kleiner wordend lichtje in het laatste huis. Dan is er een bocht naar rechts, je kijkt nog een keer om, maar dan is het ook voorbij en is de vertrouwde omgeving verlaten. Daarna gaat het pad steil omhoog.

Zo moet het ook gevoeld hebben voor de ouders van Lisanne Froon en Kris Kremers toen zij de Pianista Trail, het pad dat hun dochters vermoedelijk namen, op gingen. Een onmogelijke waarheid tegemoet.

Ik ben een beetje raar van dat boekje afgekomen. Ik las het in het vliegtuig, waarin ik naar Curaçao vloog, en besprak de inhoud met een mij onbekende medepassagier. Hij was ook geïnteresseerd in de schrijver en het verhaal en vroeg of hij het mocht lenen. Hij zou het een paar dagen later komen afgeven bij het hotel waar ik logeerde. Ik heb het nooit meer teruggezien. Op soortgelijke manier ben ik inmiddels wel 10 boeken kwijtgeraakt.

Tijdens de Meavita periode is die naïviteit mij duur komen te staan. Mijn houding in het leven was tot voor een paar jaar dat ik iedereen vertrouwde totdat het tegendeel gebleken was. Nu kijk ik over mijn schouder welke politicus, vakbond malloot of journalist mij de volgende kool komt stoven. Als er een helikopter laag overvliegt, word ik onrustig en kijk om mij heen. Ik hoef niets meer te zeggen, want ik hoor mijn vrouw al zeggen: “Nee, daar zit ze niet in”.

Maar het is ook goed om hier eens op te merken dat ik in de afgelopen vijf jaar ook enorm ben geholpen om vol te houden en in mijzelf te blijven geloven. Ik denk daarbij uiteraard aan mijn vrouw, aan mijn advocaten, huisarts, longarts, orthopeed, de Mensendieck-therapeut, een oud collega en vele anderen. Een opvallend detail is dat - behalve de orthopedisch chirurg, de longarts en de collega - het vrouwen waren, die mij op koers hielden.

Het is niet altijd eenvoudig om de vertrouwde omgeving te verlaten, maar hoe vertrouwd is de vertrouwde omgeving nog als passagiersvliegtuigen uit de lucht worden geschoten, als Israël doelbewust VN scholen, waar een paar duizend burgers schuilen, lijkt plat te bombarderen en waar IS-strijders in Noord-Irak 50.000 Yezidi’s gijzelen en willen vermoorden, alleen omdat ze geen moslim zijn. Hier schitterde Europa met haar mooie verhalen en vergezichten weer eens door afwezigheid. De Verenigende Staten hebben de kastanjes uit het vuur gehaald door IS stellingen te bombarderen en voedselpakketten te droppen. Wat mij betreft mogen ze doorgaan tot er geen IS-strijder meer over is. Het moet eens afgelopen zijn met die terroristen, opstandelingen en separatisten, die voor anderen bepalen hoe de wereld er uit moet zien.

Wij zijn vandaag onderweg naar een nieuwe uitdaging. Waar andere begrippen weer actueel worden, zoals Krasnapolsky, domineestraat, Spanhoek, Kwatta, Blauwgrond, Anoula, Waterkant, Telesur en Staatsolie.

De komende negen weken zijn we in Suriname, aan het werk en om nieuwe uitdagingen te verkennen.