Chamonix

Op mijn laatste blog stond nog een lachende zwarte Piet. De meeste zwarte Pieten is het lachen wel vergaan dit jaar.
Weinig van mijn lezers zullen gemerkt hebben dat de wekelijkse blogs net zo abrupt weer stopten dan ze waren begonnen, maar dat had een goede reden.

Ik had de smaak wel te pakken en zo had ik weinig druk nodig om over de streep getrokken te worden om weer een boek te schrijven. Nu niet over het tranendal Meavita, al zijn de gebeurtenissen van de laatste weken ten hemel schreiend.

Het nieuwe boek is klaar, het is een thriller en het gaat over een aanslag in de Tweede Kamer op 20 oktober 2016. Een man komt zwaaiend met een automatisch wapen de Tweede Kamer binnen en verwondt vier Kamerleden en raakt de debatterende minister, Greet Kolenbrander. Zij overleeft het niet.

De man had zich gelegitimeerd bij de beveiliging met een paspoort van iemand uit Suriname, dus het spreekt voor zichzelf dat het zoeken naar de dader dáár begint.
Hij wordt er niet gevonden, maar de recherche komt steeds dichterbij en komt via Mae Hong Son in Thailand en Medan in Indonesië uiteindelijk bij de dader in de buurt.


Het volk van Atjeh had in het jaar 1903 gezworen wraak

te nemen nadat luitenant-kolonel van Daalen een strafexpeditie uitvoerde, waarbij op één dag 2900 Atjehers om het leven kwamen.

Het verband tussen de gebeurtenissen in Atjeh, het KNIL en de aanslag in de Tweede Kamer wordt in dit boek uit de doeken gedaan. De dader wordt uiteindelijk gepakt op de top van de Mont Blanc in Chamonix.

Het zal nog wel een paar maanden duren voordat het boek op de markt is, maar dan is het hele verhaal te lezen.

Zwarte Pieten

Toen we in Suriname waren werd mij regelmatig gevraagd naar het Sinterklaasfeest. Uit de vraagstelling kon ik afleiden dat velen in Suriname niets begrepen van de ophef in Nederland. O ja, Suriname kent haar eigen discussie over Sinterklaas en de huidige regering heeft voor de zoveelste keer verboden dat er een Sinterklaas met zwarte pieten op scholen verschijnt, maar het is meer symbool politiek dan een serieuze zaak. Formeel kent Suriname geen Sinterklaasfeest meer, maar ze hebben daar toevallig op 5 december hun eigen feest: het is dan "Kinderdag" en dat wordt gevierd met bulten cadeaus. Uit onderzoek is gebleken dat slechts 15% van de Creoolse Surinamers moeite heeft met zwarte piet, maar 85% heeft dat in het geheel niet. Bovendien negeren Aziaten, Turken, Marokkanen en Indische Nederlanders het geraas en getier volledig.

Maar hoe zit het ook al weer. Het begon met ene Verene Sheperd, die als voorzitter van een VN-commissie van mening was dat in Nederland de mensenrechten met voeten werden getreden. De meeste mensen in Nederland snapten er niets van: "hoe kan zo'n "gezellig" familiefeest nou beschadigend zijn voor anderen"? De VN commissie kreeg de ruimte om de zaak te bestuderen en zo verdiepten de commissieleden, die ondermeer afkomstig waren uit Pakistan en Saoedie-Arabië, zich in de gewoontes van Nederland. Bakas schrijft daarover: "In Pakistan worden meisjes die naar school willen vermoord, vrouwen die een dochter baren vergiftigd en voor religieuze minderheden als christenen en soefi's is het leven beslist geen feest: hun kerkgebouwen worden in brand gestoken ze worden het land uit gepest. Saoedi-Arabië houdt heden ten dage nog slaven. En vrouwen mogen er niet eens autorijden".

Hoe kan het nou dat deze wereldburgers uit dergelijke landen het Sinterklaasfeest bij ons verzieken, terwijl in hun eigen landen pas echt gediscrimineerd wordt?  Het lijkt een beetje op een andere mij bekende situatie: Bussemaker schreeuwt van de daken dat er bij Meavita sprake is van wanbeleid, al 6 jaar wordt de casus onderzocht, er worden miljoenen euro's aan besteed om maar gelijk te krijgen, terwijl het op haar eigen ministerie (alleen al) voor wat betreft de subsidieverlening al jaren een rommeltje is en de overheid in geheel per jaar 1 tot 5 miljard euro over de balk gooit aan mislukte ICT-projecten.

Terug naar het Sinterklaasfeest.
Inmiddels kronkelen we ons in allerlei bochten en worden kaas- en stroopwafelpieten ten tonele gevoerd. Worden de pieten uit de schappen van de supermarkten gehaald en er toch weer in teruggelegd. Krijgt opnieuw een kleine minderheid een heel land aan het gek doen. Mijn advies is: direct stoppen met dat gelaveer: laat het feest blijven zoals het was. De inwoners van Nederland houden er vanzelf wel een keer mee op als ze doorkrijgen dat het Sinterklaasfeest eigenlijk maar een doel dient: namelijk het stimuleren van de economie. Eind november zal in de media wel weer het bericht verschijnen dat de inkopen voor Sinterklaas het lang niet halen bij die van vorig jaar. En wat blijkt op 6 december: we hebben met elkaar weer meer geld uitgegeven aan Sinterklaas dan vorig jaar.

We moeten ons er wel op voorbereiden dat als mijn advies wordt opgevolgd en we gewoon doorgaan met zwarte pieten, de strijd zal verharden. Je kan er zeker van zijn dat dan ook Sinterklaas erbij wordt betrokken en ik zie de krantenkoppen al voor me: "Weer bisschop beticht van onzedelijk gedrag" en "de commissie Deetman deed bewust een oogje dicht". Naar de foto's kan je wel raden: Sinterklaas met talloze veel te kleine kinderen op zijn schoot.

Het einde van het Sinterklaasfeest is dan in zicht.
Maar dan hebben we het Kerstfeest nog: daar schijnt ook van alles niet te kloppen.

Het Binnenland

De periode van negen weken zit er bijna op. We gaan over een paar dagen weer terug naar Nederland. We waren hier getuige van het Surinaamse leven, waarbij stroomstoringen kwamen en ook weer gingen. Waar politieke partijen al strijden om de macht, terwijl in mei volgend jaar pas verkiezingen zijn. Waar Staatsolie zes dagen in de week werkt aan een eigen raffinaderij. Die is al zo ver gevorderd dat de arbeiders uit India, de Filipijnen en Italië al zichtbaar worden afgebouwd. Suriname, waar de sporen van de slavernij nog dagelijks zichtbaar zijn en vaak aan de orde komen. Suriname waar politici aan de macht zijn, die vuile handen hebben, maar het volk steunt hen vooralsnog aanzienlijk. Dat is ook geen wonder als drie wetsontwerpen over minimum loon, pensioenopbouw voor iedere werkende en een zorgverzekering voor iedereen, zonder al teveel discussie worden ingevoerd. De discussie ontbrak vooral, omdat de oppositie niet deelnam en wegbleef bij de vergadering, Op weg naar het binnenland kwamen we tal van boten tegen met de paarse vlag van de NDP, de partij van Bouterse, in top en volgeladen met cadeaus voor de bevolking in het binnenland.

Regelmatig werden we tijdens skype-gesprekken vooral door de kleinkinderen gewaarschuwd voor de wilde beesten in Suriname. Er was kennelijk een programma op de Nederlandse televisie geweest, waarin de gevaren van krokodillen in Suriname aan de orde kwamen.

We gingen in de laatste week een paar dagen naar het binnenland en zagen weer de fantastische wildernis van Suriname.
Dat splijt de bezoekers, die naar Suriname komen in twee kampen: je zou hier voor geen geld willen wonen in die corrupte maatschappij en het binnenland is zo mooi en ongerept, dat het een van de mooiste gebieden op aarde is. Ergens 200 kilometer van Paramaribo houdt de weg naar het zuiden op en kan je je weg alleen vervolgen met een open boot en vaar je in een uur naar het Anaula Nature Resort.

Speciaal voor de kleinkinderen geven we deze laatste blog uit Suriname vooral aandacht aan de dieren. Dus eigenlijk is deze blog bestemd voor Youri, Ilse, Niels, Mare, Annemijn, Elske, Roemer, Fedde, Thorben, Jelmen en de kleindochter die afgelopen nacht is geboren: Solar!

Zie onderstaande foto's (niet alle foto's zelf gemaakt).

Dit is een kaaiman, waarvan er in Suriname verschillende soorten voorkomen. Op de foto staat de "brilkaaiman", dat is een krokodil-achtige uit de familie van de alligators en de kaaimannen.

Een kaaiman eet alles wat in het water beweegt. Als er te weinig voedsel is eten ze ook andere kaaimannen, het zijn dus eigenlijk kannibalen. Ze kunnen ook goed bijten, want ze hebben wel 70 tanden. Mannetjes worden meer dan 2,5 meter lang en vrouwtjes ongeveer twee meter. Er wordt geschat dat het aantal in het wild levende kaaimannen meer dan 1 miljoen is.

Er zijn in de wereld heel veel soorten dolfijnen. Deze komen niet voor in het oerwoud, maar op de plaats waar de Surinamerivier in de Atlantische Oceaan stroomt. Ze worden de Guiana dolfijnen genoemd. Er zijn er helemaal niet zoveel van, namelijk tussen de 100 en de 125. Aan het eind van de middag kan je de dolfijnen zien zwemmen en duiken ze rond je bootje.

Een minder bekend dier is de luiaard, die je zomaar kan aantreffen in je tuin, als je huis grenst aan het bos. Een luiaard is ongeveer 50 centimeter lang en hij leeft in bomen. Overdag hangt hij ergens aan een tak en 's nachts is hij actief en eet hij bladeren en vruchten. Luiaards krijgen maar een jong tegelijk. Na de geboorte blijft de luiaard nog vijf maanden bij zijn moeder, daarna moet hij zich maar zien te redden.

Nu nog nog iets over de apen. In Suriname leven wel 6 verschillende soorten apen. In het Binnenland kom je vaak de "doodskopaapjes" tegen. Deze leven in de bomen van het Surinaamse oerwoud, vaak in groepen van wel 30 apen. Zonder de staart, want die is wel 35 centimeter, is de aap ongeveer 30 centimeter lang. Deze apen zijn net mensen. Rond het middaguur houden de dieren een rustpauze. Ze eten van alles: vruchten, bessen, noten,zaden, knoppen, bloemen, insecten en spinnen. Deze apen kunnen wel 30 jaar oud worden.

Dit is de zwarte slingeraap, die ook wel Kwatta wordt genoemd. Deze leven in de bossen van Suriname, zelfs in de buurt van de grote stad Paramaribo, en eten graag vruchten. Ze leven in groepen en zijn nogal luidruchtig. Mensen die wonen aan de rand van het bos, zien deze apen regelmatig.

Deze vogel heet de Toekan. In Nederland zien we die als beeldmerk van de hotels en restaurants van Van der Valk. Hier in het oerwoud van Suriname vliegen ze in het echt rond. Meestal leven ze in groepsverband en geven vooral 's ochtends fraaie concerten.





De tijd in Suriname zit er bijna op: maandag vliegen we weer naar Nederland.
Dan gaan we Solar bewonderen.

Het hoofdbureau van politie

Rum uit Suriname

Toen ik het bericht las dat Henk Krol terug is in de Tweede Kamer, dacht ik even dat ik voor de gek werd gehouden. Nog maar kort geleden berichtte onze minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, mevrouw Bussemaker, dat ze die man wel eens onder handen zou nemen en tot de laatste cent het onjuist gebruikte geld zou terugvorderen. De Stichting Vrienden van de Gay krant had subsidie gekregen van drie ton om een online ontmoetingsplek voor homoseksuele jongeren op te zetten, maar Krol zou een groot deel van het geld gebruikt hebben voor zijn noodlijdende homotijdschrift de Gay krant en voor Krols online seksshop. Ik weet niet hoe dat tegenwoordig wordt genoemd, maar in mijn actieve loopbaan werd dit fraude genoemd. Maar ik werd niet voor de gek gehouden en daarom kan ik maar twee conclusies trekken: nog steeds wordt in de politiek met twee maten gemeten. O zo graag worden bestuurders de maat genomen en als het even kan onderuit gehaald, maar als het om landbestuurders gaat zijn zelfs strafbare feiten nog niet ernstig genoeg om iemand buiten spel te zetten. En de tweede conclusie is eigenlijk een waarschuwing: bestuurders van semi publieke organisaties, wees op uw hoede. Bussemaker heeft deze prooi uit haar klauwen laten glijden, maar er zal spoedig een nieuw slachtoffer door haar worden gevonden. Want er is niets leukers dan anderen te vloeren, zodat je niet hoeft na te denken waarom we (het departement van OCW) eigenlijk (belasting)geld geven voor online homofiele ontmoetingsplekken.



Gelukkig hebben ze in Suriname hun eigen rum: Marienburg rum 90%.
Dat bracht ons er vandaag toe om eens te onderzoeken waar die rum vandaan komt. Het was ooit afkomstig van plantage Marienburg, een voormalige suikerrietplantage en -fabriek. De plantage bestaat sinds 1745 en wisselde vaak van eigenaar. Een van de eigenaren maakte er een koffieplantage van, maar sinds 1882 kwam de plantage in handen van de Nederlandse Handelsmaatschappij (NHM).

Het businessplan veranderde opnieuw. Het werd nu de centrale suikerfabriek, die het suikerriet van de omliggende plantages ging verwerken. Bovendien besloot de NHM om Javanen uit het toenmalige Nederlands-Indië te halen om op deze plantage te werken. Op 9 augustus 1890 werden de eerste Javanen van Paramaribo naar Marienburg gebracht. Een aangrijpend monument herinnert aan deze tocht. Om de doelstellingen te realiseren werd er zelfs een 12 kilometer lange spoorbaan gebouwd. Ergens in een landschap in Suriname heb ik nog eens een stuk trein zien staan, maar dat zijn de experimenten met spoorbanen wel geweest in Suriname. Er rijdt hier nu nergens een trein.
Het liep allemaal niet lekker op de plantage. In 1902  brak er een staking uit onder het personeel.

De toenmalige directeur, de Schot James Mavor was niet erg geliefd. Hij verlaagde de lonen en kon ook zijn handen niet thuis houden. Hij kreeg zijn verdiende loon: de arbeiders brachten hem om het leven. Dat pikten de heren niet, dus kwam het Koloniale Leger even orde op zaken stellen. Ze openden het vuur op de arbeiders en daarbij vielen 17 doden en 39 gewonden, waarvan er later ook nog een aantal overleed. Een monument op de plantage herinnert aan deze gebeurtenis.

Een van de producten die je van rietsuiker kan maken, is rum en dat werd de Marienburg rum.

De fabriek is nog niet zo lang gesloten, namelijk in 1986. De Suriname Alcoholic Beverages fabriek (SAB) produceert nog steeds de echte Surinaamse rum, die hier overal te koop is.

Achter de fabriek staat een heel dorp, waar de arbeiders waren gehuisvest. In 1986 is de fabriek gesloten, maar de arbeiders zijn nooit ontslagen. Ze wonen er nog onder armoedige omstandigheden in de krotten van de voormalige arbeiderswoningen. We reden  een stukje over de zandpaden van het dorp. Na 40 meter was het wel genoeg, zoveel kuilen was niet goed voor de wagen.

In deze blog zijn wat extra foto's om te laten zien wat er nog van de plantage Marienburg over is.
Ik heb de hele dag niet meer aan Henk Krol gedacht en rum lust ik al helemaal niet.

Storingen

Hier in Suriname proberen we het wereldnieuws te volgen zo goed en kwaad als dat gaat. Hoewel elke avond om 20.00 uur het Nederlandse NOS journaal op de Surinaamse televisie wordt uitgezonden, is het ons nog niet gelukt er naar te kijken.
De digitale wereld daarentegen houdt ons wel geinformeerd. Er wordt gesproken over een ellendige rotzomer, waar de ene ramp werd ingehaald door de volgende oorlog. Provocaties zijn aan de orde van de dag. Een dode meer of minder lijkt niet meer relevant.

Dan is het actuele leed van Suriname van andere orde. Al twee weken hebben we te maken met langdurende stroomstoringen. Van officiele zijde werd  meegedeeld dat de oorzaak van de storingen te vinden is in de lage waterstand in het Brokopondomeer.  Suralco wekt daar duurzame energie op, maar door te weinig water zou er 30% minder stroom geleverd kunnen worden. Dit verhaal klopt niet. De waterstand in het meer is - volgens kenners - zeer hoog. Bovendien heeft het de laatste week soms uren buitengewoon hard geregend met als gevolg dat we naar huis soms door 30 cm water moesten ploeteren. Nee, er is iets anders aan de hand. Er is namelijk een structureel tekort aan energie. Hadden vier jaar geleden nog maar weinig huishoudens in Suriname airco, thans is het hebben van wifi en het gebruiken van tenminste een airco standaard geworden, met als gevolg een steeds hoger wordende stroomvraag. Toevallig kwam vandaag naar buiten dat de energiemaatschappij adviseerde dat elk huishouden 50% minder stroom zou moeten gebruiken. Als dat niet zou gebeuren is de stroomuitval geen uitzondering meer, maar de regel. Eigenlijk net als in de binnenlanden van Afrika.

Een tweede misvatting is dat er sprake is van een stroomstoring. Er is namelijk geen storing, maar het energiebedrijf schakelt hele wijken uit van energielevering. Vooraf is niet bekend wie aan de beurt is. Dus iedere keer word je weer overvallen door de duisternis als het 's avonds is of - als het overdag is - dat je niet meer kunt werken, want telefoon, computers, airco's, toiletten; niets functioneert meer.

Ook een andere storing is vermeldenswaardig. De vakantie van onze vrienden startte zaterdag jl.  Ze vlogen met INSEL-air naar Aruba, althans dat was de bedoeling. We brachten hen weg naar Zanderij, het nationale vliegveld. We stonden op om 03.00 uur en waren om 05.00 uur op het vliegveld. Daar zagen we veel auto's staan voor de vertrekhal, maar verder een lege vertrekhal. Een vriendelijke heer van INSEL-air legde uit wat er aan de hand was. 's Nachts om 02.00 uur hadden de Surinaamse autoriteiten besloten dat het vliegtuig van INSEL-air niet mocht landen in Suriname, laat staan weer vertrekken. Als er sprake was van een vergunning, dan werd deze die nacht ingetrokken.
En zo vertrok om 06.00 uur weer een hele stoet auto's van Zanderij terug naar Paramaribo. Zondag zou er een nieuwe poging zijn, die uiteindelijk met omwegen geslaagd is. In de Surinaamse krant was de onvrede over INSEL-air de afgelopen week al wel te merken. Als INSEL-air hier mocht landen, dan zou dezelfde vlucht ook uitgevoerd moeten kunnen worden door de SLM, de Surinaamse vliegmaatschapij en zolang dat niet was geregeld, zou INSEL-air ook niet mogen vliegen naar Suriname.
Nou die daad is zaterdagmorgen vroeg bij het woord gevoegd.

Om te voorkomen dat de indruk ontstaat dat het in Suriname geen leven is, kan ik iedereen gerust stellen, Het leven is hier heerlijk. De zonsopgang en -ondergang is elke dag weer fascinerend. Dit tafereel is gewoon te zien vanaf ons balkon.

Ik kan me voorstellen dat sommigen per direct zouden willen komen. Kijk maar eens op www.huishureninsuriname.nl
Dikke kans dat ik of een van mijn collega's de boeking voor het vakantiehuis in orde ga maken. Voor de prijs hoef je het niet te laten.

De trots van Suriname

Nu we bijna een week in Suriname zijn, zijn we al weer aardig gewend.


Heel erg moeilijk was dat niet, want ons verblijf aan de Suriname rivier is meer dan uitstekend.

Gedurende de vier jaar, want toen waren we hier voor het laatst, is er veel ten goede veranderd. De verkiezingstijd is weer begonnen, dus in de komende weken zal een analyse van het kabinet Bouterse, in deze blog niet kunnen ontbreken. Ik durf al wel een voorspelling aan: Bouterse gaat in mei 2015 opnieuw winnen.

Wat nu in het oog springt zijn de ontwikkelingen bij Staatsolie. Ik kom dagelijks langs het fabrieksterrein en ik realiseer me dat hier een enorm karwei geklaard wordt. Staatsolie haalt sinds 1980 olie uit de grond van Suriname en is (met vallen en opstaan) een zeer succesvol bedrijf geworden. In februari 2012 is de bouw van een eigen raffinaderij gestart.

Ik was deze week in de gelegenheid om op het bouwterrein met eigen ogen te zien wat er wordt neergezet. Aan het project werken 1600 gespecialiseerde bouwvakkers, die afkomstig zijn uit de Filipijnen, India, Italië en Suriname zelf. De specialisten, die tekenden voor het ontwerp, de bouw en het management komen uit Italië. Ze werken 6 dagen in de week, om 17.45 uur loopt het werkterrein leeg en verlaten alle bouwvakkers tegelijk het terrein. Iedereen en elke tas, rugzak of aktetas wordt door de beveiliging gecontroleerd ("en nog wordt er elke dag gestolen") en staan er meer dan 60 busjes klaar om iedereen naar zijn of haar onderkomen te vervoeren. De Filipijnen boffen: zij hebben hun huis direct voor de poort van Staatsolie. Het lijkt wel een dorp, maar de huizen bestaan uit zeecontainers. Elke container is voorzien van een airco. De Filipijnen klagen niet: zo goed als hier hebben ze het nog nooit gehad. Voor eten voor al die 1600 bouwvakkers wordt goed gezorgd. Ze krijgen elke dag allemaal een warme maaltijd, gemaakt door koks uit hun eigen land. Het is een enorme logistieke operatie.

De directie van Staatsolie is het meest trots op het feit dat er vanaf de start in februari 2012 geen ernstige ongelukken zijn gebeurd op de werkplaats.
Vanaf september a.s. wordt de bemensing afgebouwd. De verwachting is dat in maart 2015 de laatste bouwvakkers terug zijn naar hun eigen land. Mijn Italiaanse gesprekspartner zorgt er wel voor dat hij voor Kerstmis thuis is, want dan wordt hij vader! Begin 2015 begint de productie van onder andere benzine en diesel in de raffinaderij van Suriname.

Je zou zeggen dat de regering van Suriname de Italiaanse samenleving veel dank verschuldigd is. Maar het zal wel niet gebeuren dat Bouterse op een dag het vliegtuig neemt om met zijn ambtgenoot in Italië een ossobucco alla milanese te eten. Hij zal op het vliegveld in Rome direct worden gearresteerd om de in Nederland opgelegde straf als nog uit te zitten.

Maar het is en blijft een knappe prestatie van de overheid en het bedrijfsleven van Suriname.

De laatste bocht

Een tijd geleden las ik een boekje van Jaap Voigt.

Hij beschreef daarin een boeiend tafereel van een wandeling naar het onbekende.

Zo’n wandeling begint met het verlaten van de vertrouwde omgeving en hij beschreef het - in mijn herinnering - zo:

Je gaat een wandeling maken naar een onbekend land. Je loopt het dorp uit, voor je zie je het laatste huis aan de rand van het dorp, er brandt licht en langzaam komt het dichterbij. Je loopt er langs, nog 40 meter en dan ben je buiten het dorp. Je kijkt nog een paar keer om en je ziet een steeds kleiner wordend lichtje in het laatste huis. Dan is er een bocht naar rechts, je kijkt nog een keer om, maar dan is het ook voorbij en is de vertrouwde omgeving verlaten. Daarna gaat het pad steil omhoog.

Zo moet het ook gevoeld hebben voor de ouders van Lisanne Froon en Kris Kremers toen zij de Pianista Trail, het pad dat hun dochters vermoedelijk namen, op gingen. Een onmogelijke waarheid tegemoet.

Ik ben een beetje raar van dat boekje afgekomen. Ik las het in het vliegtuig, waarin ik naar Curaçao vloog, en besprak de inhoud met een mij onbekende medepassagier. Hij was ook geïnteresseerd in de schrijver en het verhaal en vroeg of hij het mocht lenen. Hij zou het een paar dagen later komen afgeven bij het hotel waar ik logeerde. Ik heb het nooit meer teruggezien. Op soortgelijke manier ben ik inmiddels wel 10 boeken kwijtgeraakt.

Tijdens de Meavita periode is die naïviteit mij duur komen te staan. Mijn houding in het leven was tot voor een paar jaar dat ik iedereen vertrouwde totdat het tegendeel gebleken was. Nu kijk ik over mijn schouder welke politicus, vakbond malloot of journalist mij de volgende kool komt stoven. Als er een helikopter laag overvliegt, word ik onrustig en kijk om mij heen. Ik hoef niets meer te zeggen, want ik hoor mijn vrouw al zeggen: “Nee, daar zit ze niet in”.

Maar het is ook goed om hier eens op te merken dat ik in de afgelopen vijf jaar ook enorm ben geholpen om vol te houden en in mijzelf te blijven geloven. Ik denk daarbij uiteraard aan mijn vrouw, aan mijn advocaten, huisarts, longarts, orthopeed, de Mensendieck-therapeut, een oud collega en vele anderen. Een opvallend detail is dat - behalve de orthopedisch chirurg, de longarts en de collega - het vrouwen waren, die mij op koers hielden.

Het is niet altijd eenvoudig om de vertrouwde omgeving te verlaten, maar hoe vertrouwd is de vertrouwde omgeving nog als passagiersvliegtuigen uit de lucht worden geschoten, als Israël doelbewust VN scholen, waar een paar duizend burgers schuilen, lijkt plat te bombarderen en waar IS-strijders in Noord-Irak 50.000 Yezidi’s gijzelen en willen vermoorden, alleen omdat ze geen moslim zijn. Hier schitterde Europa met haar mooie verhalen en vergezichten weer eens door afwezigheid. De Verenigende Staten hebben de kastanjes uit het vuur gehaald door IS stellingen te bombarderen en voedselpakketten te droppen. Wat mij betreft mogen ze doorgaan tot er geen IS-strijder meer over is. Het moet eens afgelopen zijn met die terroristen, opstandelingen en separatisten, die voor anderen bepalen hoe de wereld er uit moet zien.

Wij zijn vandaag onderweg naar een nieuwe uitdaging. Waar andere begrippen weer actueel worden, zoals Krasnapolsky, domineestraat, Spanhoek, Kwatta, Blauwgrond, Anoula, Waterkant, Telesur en Staatsolie.

De komende negen weken zijn we in Suriname, aan het werk en om nieuwe uitdagingen te verkennen.

Rutte bedankt!

Onze minister president verdient een groot compliment. Hij heeft het voor elkaar gekregen dat de eerste slachtoffers van de aanslag in de Oekraïne na 6 dagen weer thuis zijn. De rest van de slachtoffers volgt de komende dagen. Hij was kapot van verdriet en getergd van woede, maar deed op zijn eigen wijze wat moest worden gedaan.

Het heeft me gestoord dat journalisten en andere "deskundigen", als de beste stuurlui aan wal, hun commentaren gaven over de aanpak van Rutte. Hij zou niet doorpakken, hij zou zijn rug niet recht houden, hij zou teveel diplomaat blijven en geen leiderschap vertonen. We zouden er zelfs met onze militairen op af moeten stappen. Er was al snel een uitdrukking voor bedacht, namelijk "slappehap-strategie". Ik kan me voorstellen dat Rutte wel eens dacht aan de uitspraak van van Gaal:  "ben ik nou degene die zo slim is of ben jij zo dom".

In mijn ogen had Rutte de juiste strategie en ik ben er zeker van dat hij die nauwlettend had kort gesloten met Cameron, Obama en Merkel.  Rutte zou de verhoudingen heel houden en zijn ene doel vasthouden: alle slachtoffers komen zo gauw mogelijk thuis. De andere regeringleiders konden zich wat hardere woorden veroorloven en ondersteunden Rutte op die manier. Ze zijn dus wel gezegd aan het adres van Poetin. Je bent wel erg naïef als je denkt dat zowel de VS als de genoemde Europese leiders toevallig een andere toon aansloegen dan Rutte.

Rutte heeft een uitstekende verhoudingen opgebouwd met de genoemde regeringleiders. Sinds hun persconferentie onder de Nachtwacht in maart 2014 is duidelijk geworden dat ze niet alleen goede partners zijn, maar dat Barack Obama en Rutte ook een vriendschappelijke verhouding hebben.
Nu in onze achtertuin, zowel in de Oekraïne, waar de rebellen nota bene vandaag twee militaire vliegtuigen naar beneden haalden, in Gaza en in Syrië bloedige gevechten zijn, komt de dreiging steeds dichterbij en het dwingt de regeringleiders om goed met elkaar on speaking terms te zijn.

Als Rutte had gedaan wat een aantal journalisten gewild had, zouden de slachtoffers misschien nog wel in het rampgebied gelegen hebben. Nu kunnen we hen een waardig afscheid geven en kan zo gauw mogelijk duidelijkheid gegeven worden aan de nabestaanden.

Het was vandaag wel vreemd om in een stadje in Frankrijk, waarvan ik de naam  al weer ben vergeten,  om 16.00 uur aan de kant van de weg een minuut stil te zijn.




Onze vakantie zit er bijna op.
Vandaag hebben we gedaan wat ik graag nog een keer wilde doen: de Mont Blanc bezoeken. Vandaag was de enige dag van de week waarop het weer een beetje meewerkte.

Als je bijna 4000 meter hoog naar beneden kijkt, lijken de problemen een stuk kleiner te zijn en soms te verdwijnen als sneeuw voor de zon. En als je omhoog kijkt raak je nog meer onder de indruk van de natuur, van de schepping.

We gaan bijna naar huis.

Onverwacht heeft zich een nieuw avontuur aangediend. Daarover de volgend keer.

Geen woorden meer

Wat er deze week gepasseerd is, tart elk voorstellingsvermogen en de gevolgen zijn met geen pen te beschrijven. In veel Nederlandse, maar ook Indonesische, Australische en Maleisische families is er onbeschrijfelijk veel verdriet. Het zal ook oude wonden open rijten, want ik ken mensen die familieleden verloren hebben bij de ramp in Tenerife, Farao en Libië  en ook zij zullen weer geconfronteerd worden met dit leed. De ene ramp is natuurlijk ook de andere niet. Een ongeluk met verstrekkende gevolgen, maar waarbij geen enkele opzet in het spel is, is iets anders dan dat een stel idioten met vuur spelen en daardoor een enorme ramp veroorzaken.

Een analyse van de gebeurtenissen tot nu toe brengt mij tot de volgende beschrijving:
In een land niet ver van hier was de bevolking verdeeld. Een deel wilde meer Westers georiënteerd zijn, maar een ander deel en de president van het land waren Russisch gezind en wilden juist de banden met Rusland verder aanhalen. Economische belangen, zoals waar halen we ons gas vandaan, vormen de troef in handen van de hoofdrolspelers. Het is februari 2014, de bevolking van Oekraïne, komt in opstand en gaat in de hoofdstad Kiev de straat op. Dag in dag uit.  De opstandelingen krijgen bezoek vanuit het Westen: van Baalen, Verhofstadt en onze Timmermans bezoeken de opstandelingen op het Onafhankelijkheidsplein in Kiev en spreken hen moed in: "Volhouden, wij staan achter jullie, het Westen zal jullie niet in de steek laten" en dergelijke teksten worden over de opstandelingen uitgestrooid. De opstandelingen krijgen hun zin: de president vlucht naar Rusland, er komt een interim president en inmiddels zijn er (democratische) verkiezingen geweest en is er een gekozen president en volksvertegenwoordiging. Maar voor het zover was, was Poetin zo getergd dat hij eigenhandig de Krim inlijfde. In een vloek en een zucht was het gebeurd en iedereen keek toe. Al snel volgde er berusting en dachten we dat de rust kon weer keren. Maar nee, in het oosten van de Oekraïne kregen ze te maken met nieuwe opstandelingen. Het was nog niet genoeg dat de Krim weer naar Rusland ging, ook het oosten van Oekraïne moest er aan geloven en moest worden toegevoegd aan Rusland. De opstandelingen, die langzamerhand  separatisten werden genoemd, kregen de openlijke steun van Poetin. De strijd tussen de door Rusland gesteunde separatisten en het leger van Oekraïne nam toe en het leger moest veel nederlagen incasseren. Een van de tactieken van de separatisten was het uit de lucht schieten van helikopters van het Oekraïense leger. En dat lukte wonderwel met de beperkte middelen, die de separatisten ter beschikking hadden. Maar het moet in de afgelopen weken gebeurd zijn (en raar dat dat niemand is opgevallen en daarover bericht heeft) dat de bewapening van de separatisten door Rusland is opgevoerd. Ineens hadden ze de beschikking over lanceerinstellingen die vliegtuigen uit de lucht konden halen. Separatisten zijn mensen, die nauwelijks militaire training hebben gehad en totaal niet kunnen omgaan met moderner oorlogstuig. En toch is het gebeurd dat separatisten zomaar een speeltje kregen en er ook nog mee gingen schieten. Op de bewuste donderdag vorige week dachten ze een mooie prooi te hebben; ze scanden een militair vliegtuig dat hoog in de lucht boven hen vloog. Dit was hun kans en zij (of hun Russische adviseur) drukten op de knop en twee BUK-lange-afstandsraketten gingen onderweg naar hun target. Een paar minuten later lagen de brokstukken en 298 levenloze mensen op hun akker. Het einde van de vlucht MH17. En vervolgens wordt er tijd gerekt, voordat de onderzoekers hun werk kunnen doen en worden ondertussen zoveel mogelijk sporen gewist.

De belangrijkste vraag is nu: hoe doorbreken we de impasse?
Het Westen, inclusief de leiders van Europa, hebben te lang gezwegen en Poetin zijn gang laten gaan. Het spel tot nu toe van een sanctie hier en het bevorderen van de handel daar, werkt natuurlijk niet meer. Dat sprookje is voorbij.

Ik weet het, tijden kunnen snel veranderen. Zo heffen we het glas met Poetin en zo worden we als volk vernederd tot op het bot. 

Laat Rutte vanmiddag nog naar Rusland gaan om met Poetin te praten. Laat hij Ireen Wüst meenemen, nee, ze hoeft niet veel te zeggen. Ik stel de volgende gang van zaken voor: ze geeft Poetin een hand en kijkt hem 20 seconden aan. Dat houdt Poetin zo lang niet vol. Omhels hem daarna en fluister in zijn oor: "Do it and do it NOW". Ik weet zeker dat Poetin het dan begrijpt. De eerste prioriteit is nu het bergen van de lichamen en het onderzoeken van de gebeurtenissen. En direct daarna moet er een einde komen aan de crisis in Oekraïne. Laat de separatisten die onder Rusland willen leven en werken per direct vertrekken naar Rusland of de Krim. Degenen die blijven horen bij Oekraïne en vallen vanaf nu onder de tucht van de  Oekraïense overheid. Het is een te dure les geweest, die nooit meer mag gebeuren.

Deze gebeurtenis kwam wel even dichtbij, want in de laatste paar jaar heb ik viermaal met Malysian Airways deze zelfde vlucht gemaakt.

Het past niet erg om in deze blog andere triviale zaken te behandelen. Maar om kort te gaan: de Haringtest 2014 geeft grote veranderingen te zien, maar de gebroeders Tagi zijn nog steeds nummer 1 (al blijkt dat ze niet in Leiden hun winkel hebben, maar in Rotterdam) en Simones in Scheveningen is weer nummer 2. In een eerdere blog repte ik over de oplichtingspraktijken van Vodafone. Ik moet daar nu iets aan toevoegen; Vodafone vindt dat inmiddels ook en heeft mij het teveel betaalde geld teruggestort.

Deze blog maakte ik tijdens de vakantie in La Chapelle d' Abondance, de Franse Alpen.

Voetballen in Duitsland

Het begon een paar maanden geleden dat mijn vrouw en ik afspraken dat zij dit jaar de zomervakantie zou organiseren en dat ik tot de dag van vertrek in het ongewisse zou blijven over de bestemming. Met kunst- en vliegwerk is dat gelukt, maar het betekende wel dat ik geen telefoon meer mocht opnemen, geen brievenbussen mocht legen en van haar e-mail moest afblijven.

Uit kleine aanwijzingen had ik voor mezelf al wel de conclusie getrokken dat het Frankrijk zou worden. Het land waar mijn vrouw graag wil "zwerven". Vrijdag jl. had ik al een paar keer informatie op internet aan haar laten zien, waar het op de Europese wegen zaterdag extra druk zou worden. Nu de scholen in twee regio's vakantie hebben en Nederland niet in de finale staat, zou de uittocht zaterdag beginnen. De nacht van vrijdag op zaterdag oefende ik al op de "route du soleil" en alternatieven als de  verwachtte files er inderdaad zouden staan.

Het uur "U" was zaterdagmorgen 07.00 uur. We zaten in de auto, de navigatie was gestart en ik zei "zeg het maar, eerst het land". Resoluut zei mijn vrouw "Duitsland". Het was enige tijd stil in de auto en het ongeloof moet zichtbaar zijn geweest. Maar een paar minuten later vertrokken we naar Remagen aan de Rijn in Duitsland. Bij Rotterdam begon het te regenen en dat heeft geduurd tot op de plaats van bestemming.

Groot was de verrassing dat op de plaats van bestemming twee mooie fietsen klaar stonden en de eerste fietstocht langs de Rijn kon beginnen. En de euforie was compleet dat juist op dat moment de zon begon te schijnen.

We konden in het hotel 's-avonds de troostfinale zien, maar nadat we een analyse van de overige gasten hadden gemaakt, besloten we die op de kamer te bekijken. En zo zat ik op een soort keukenstoel naar het spel van onze jongens (ja, zo praat zelfs ik er inmiddels over) te kijken. Na een half uur was me duidelijk dat dit een van de beste wedstrijden van het Oranjeteam zou worden en ik droomde dat het wereldkampioenschap toch weer binnen bereik kwam. Maar een van de kinderen sms'te dat ik er niets van begreep, omdat dat kampioenschap voor Duitsland is weggelegd. Maar wat nu als in de loop van deze zaterdag bewezen wordt dat de Mannschaft epo heeft gebruikt en dat Argentinië zich schuldig heeft gemaakt aan "matchfixing", dan zou het toch zo maar kunnen.

Ik zat zo dicht op de televisie dat ik eindelijk kon zien wat van Gaal nou allemaal zat op te schrijven tijdens de wedstrijd. Eerder dacht ik dat hij een flitsende analyse maakte van de gekozen strategie, maar nu weet ik wat hij werkelijk doet. Tijdens de wedstrijd zit hij een Sudoku te maken. Je ziet dat hij puzzelt met de twee, drie en vier. Dat verklaart ook dat hij niet staat te schreeuwen aan de zijlijn, zoals zijn collega Scolari. Van Gaal zit rustig wat te puzzelen wat ook verklaart dat hij - als het gejuich bijna voorbij is - uit zijn zetel komt en van zich laat horen.

De Duitsers doen het wel een beetje anders dan de Nederlanders. Hier geen geschilderde huizen in de nationale kleuren, geen complete feesttenten in de voortuin, geen juichpakken. Nee de Duitsers geven massaal uiting aan hun betrokkenheid en enthousiasme door een Duitse vlag op te hangen. Het is hier zoals het in Nederland is als Koningin Maxima jarig is. Alles wat vlaggen kan, vlagt.

Vandaag fietsen we langs de Rijn naar Bonn. Wie kan dat nou zeggen op de dag dat Duitsland kampioen wordt!
En ik heb nog steeds het vermoeden dat Frankrijk ook nog wel in deze vakantie past.

Heel lang geleden …

Vorige week verbleef ik een paar dagen in Drenthe en heb mijn beeld van het leven in Drenthe moeten bijstellen.

Ik fietste langs het Oranjekanaal in de buurt van Emmen en ontdekte direct de plek waar ik ooit heb leren vissen. Er was in 55 jaar niets veranderd en de sfeer die deze plek uitstraalde was exact hetzelfde gebleven. Uit dit kanaal en op deze plek haalde ik mijn eerste voorntje van nog geen 10 centimeter uit het water. De vangst in de rest van mijn leven is op twee handen te tellen. Nee, dan doet een van de kinderen dat aanzienlijk beter.

Het bezoek van de viskraam op de weekmarkt in Emmen liep uit op een deceptie. Met in mijn achterhoofd de haringtest van een paar weken geleden liet ik mijn oog vallen op de al schoongemaakte haringen en wist een ding zeker: die ga ik niet opeten. De verkoper stond te pochen dat hij de beste haring van ZO - Drenthe verkocht, maar ik overwoog om de NVWA te bellen om de ranzige haringen te melden. Ik besefte dat ze te laat zouden komen, want vijf minuten later waren de vijf haringen, die er lagen, al verkocht en verorberd en bleven de Emmenaren die zich te goed deden aan de vis wonderwel op de been.

Waarover ik me ook heb verbaasd was de aardappelteelt in die streek. Heel lang geleden waren de akkers klein en trok de boer met paard en wagen door zijn bezit. In mijn herinnering waren de aardappelplanten zo’n 30 à 40 centimeter hoog. Wat ik nu zag, waren enorme akkers met alleen maar aardappelen en de struiken waren 80 å 90 centimeter hoog, met uitschieters van een meter. Onderweg werden aardappelen te koop aangeboden met als gevolg dat we in ieder geval deze week Drentse aardappelen eten, die om het eenvoudig te houden Frieslanders heten. Bij een korte studie van de aardappel (Solanum tuberosum) gaat een wereld open. ”De aardappelsoort die het meest geteeld wordt is Solanum tuberosum (een Tetrapolide met 48 chromosomen). Er zijn vier diploïde soorten (met 24 chromosomen): stenototum, phureja, goniocalyx en ajanhuiti. En dan zijn er nog twee triploïdie soorten (met 36 chromosomen): chaucha en juzepczukii. En tot slot is er nog een pentaploide soort (met 60 chromosomen): Solanum curtilobom."  Ik zou in een quiz niet veel verder komen dan de opsomming van de Bildstar, Bintje, Opperdoezen en Eigenheimer. En sinds een paar dagen de Frieslanders. Maar er zijn meer dan 200 soorten aardappelen.

Louis van Gaal heeft inmiddels de status van de Verlosser bereikt. Het is ongelooflijk hoe snel een transformatie van een B-team, dat met moeite de achtste finales zou halen, is uitgeroepen als het beste team ooit. Een “gefotoshopte” afbeelding van van Gaal op het Christus beeld in Rio de Janeiro  gaat de hele wereld over. Hij boft, hij heeft een stevig voetstuk, maar laten we hopen dat hij er de komende week niet vanaf valt. Als het aan die jaloerse nare mannetjes in de voetbal programma’s ligt, zouden ze hem het liefst eigenhandig van de rots in Rio gooien.

Het lijken beelden van heel lang geleden.

Niemand kan dat beter uitdrukken dan Yentl en de Boer in hun song “Heel lang geleden”.
Luister maar eens http://youtu.be/ek6g17MAINM

Wat een week ….

Socialisme is een politieke maatschappijvorm gebaseerd op gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit. Dat was in ieder geval de bedoeling van de “uitvinders” van het socialisme in de tijd van de Franse revolutie.

“Het huidige pensioenstelsel in Nederland is de toekomst niet langer houdbaar. Wie een zekere oude dag wil genieten, kan dus maar beter een moestuin aanschaffen”. Dit is het gratis advies van onze PvdA staatssecretaris Jetta Klijnsma. Als het ooit zover komt, ga ik er knollen voor citroenen op verbouwen. Of misschien is tegen die tijd de wietteelt wel gelegaliseerd en is dat een interessante handel geworden.

En even later: Mensen in de bijstand mogen niet eerder met vakantie dan dat ze daarvoor rechten hebben opgebouwd. Dat doe je met solliciteren naar nieuwe banen. Nou vind ik ook wel dat mensen die bijstand ontvangen hun best moeten doen er vanaf te komen en in de tussentijd wel iets mogen terugdoen voor de samenleving, maar om dat allemaal te koppelen en er maar van uit te gaan dat het “dikke bult, eigen schuld” is, gaat volkomen voorbij aan de realiteit van vandaag. Typisch bedacht door mensen die zelf niet in de bijstand kunnen komen, omdat de voorzieningen voor politici nog steeds goudomrand zijn.

En dan heeft PvdA staatssecretaris Klijnsma nog iets bedacht dat deze week is voorgelegd aan de Raad van State. Wie bijstand aanvraagt en weigert Nederlands te leren, krijgt een korting op zijn uitkering van 20 procent. Wie na een halfjaar nog steeds verwijtbaar geen vorderingen heeft gemaakt, krijgt een korting van 40 procent. En wie na een jaar zich nog steeds niet heeft ingespannen de taal te leren, raakt zijn uitkering kwijt. Natuurlijk ben ik voor integreren en natuurlijk moet je in Nederland de Nederlandse taal spreken. Maar zal iemand zich hebben afgevraagd hoe je een vreemde taal moet leren als je niet kunt lezen en schrijven?  En vooralsnog is het mij niet duidelijk of de plannen uitgaan van een inspannings- of een resultaatsverplichting.

Gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit ….. het kan verkeren in de politieke arena anno 2014.

Deze week vatte de Johanna Maria (SCH-118) in Scheveningen vlam, terwijl lassers aan het werk waren.

De brandweer concludeert na het blussen dat Den Haag aan een ramp is ontsnapt. Gelukkig was het vriessysteem nog niet met ammonia en stikstof gevuld, anders was de schade niet te overzien geweest. Dergelijke schepen worden vrieshektrawlers genoemd en zijn varende visfabrieken. Op 31 januari 2007 gebeurde “toevallig” precies hetzelfde met de “Willem van der Zwan” (SCH-302), die voor onderhoud in de haven van Velsen-Noord lag. En ook dat liep goed af, omdat de koelstoffen nog niet aanwezig waren.

Dus kennelijk heeft de overheid nog niet de conclusie getrokken dat dergelijke schepen niet in havens thuishoren,  die grenzen aan dichtbebouwde gebieden. We wachten dus maar op het volgende incident.

Een pijnlijk incident deze week betrof het gedrag van de bijtgrage Souarez.

Kennelijk heeft de FIFA geen psychiaters geconsulteerd, anders hadden ze nooit zo’n absurd hoge straf opgelegd. Zelfs het slachtoffer Giorgio Chiellini deelde de conclusie dat de straf buitenproportioneel was. Zo nu en dan kijk ik ook even naar dat gevoetbal en je kunt gerust zeggen dat er met twee maten wordt gemeten. Iemand compleet onder de grasmat schoppen wordt hooguit beboet met een gele kaart, maar voor iemand die zichzelf even niet in control heeft wordt zijn toekomst geruïneerd.

En de parlementaire woningcorporaties sleept zich voort. Deze week was vooral het nieuws dat een woningcorporatie een olifantenparade wilde sponseren. Het is ook nooit goed.

Bij thuiskomst lag die er weer, een briefje van PostNL dat ze me graag een aangetekend stuk hadden willen uitreiken. De schrik slaat je dan weer om het hart. Je vraagt je af of de curatoren de behandeltijd van een jaar door de Ondernemingskamer voordat er arrest gewezen wordt, ook wat te lang vinden en maar zelf overgaan tot executie. Maar het kon ook zijn dat het een brief van Vodafone betrof, waar ik een paar weken geleden een klacht heb ingediend voor hun oplichtingspraktijken. Zaterdag kwam PostNL terug en ja, het was een brief van de curatoren van Meavita West. In uiterst vriendelijke bewoordingen laten de curatoren weten: “Voor de goede orde merken wij nogmaals op dat wij ons in de faillissementen van Meavita West uitdrukkelijk alle rechten voorbehouden ten aanzien van de mogelijke aansprakelijkheid van de bestuurders en de commissarissen. Deze brief heeft derhalve te gelden als stuitingshandeling.” En: “Wij adviseren u nogmaals alle op deze kwestie betrekking hebbende stukken en overigens alle bescheiden die ten aanzien van uw functioneren binnen Meavita West relevant zijn, zorgvuldig te bewaren, ook doch niet uitsluitend ten aanzien van de in de enquête procedure aan de orde zijnde standpunten”.

Aan dat laatste had ik de afgelopen weken al gewerkt door alle relevante bescheiden in vier verhuisdozen te stoppen en ik heb ze aan het zicht onttrokken door ze op te slaan in de garage.

Wat een week, maar het is allemaal wel met een glimlach. Als je bedenkt dat afgelopen week twee van onze kinderen trouwden en we getuige waren van prachtige ceremonies en feesten, kan je week niet meer stuk.